Ultraloop
Verslingerd aan trailrunning
Marcel Vorstenbosch
Als wat rennen op de weg plaats maakt voor uren hardlopen door bossen, over heuvels en in de bergen, gaan mannen zich van jongens onderscheiden! Een lichaam dat ouder wordt, bepaalt niet of je in een ultratrail finisht. Je eigen motivatie en doorzettingsvermogen zijn de belangrijkste pijlers.
Ik ondervond tegenslagen, ervaarde afzien en richtte me op elementen waar ik wel invloed op had. Daarbij kwam ik steeds een stapje dichter bij mijn droom. Dit alles met het spook van DNF (did not finish) in mijn kielzog. Het leidde me naar mooie plekken, liet me belanden in opmerkelijke situaties en bezorgde me bijzondere ontmoetingen.
Ultra
Jolanda Linschooten
Een jaar lang volledig in het teken van ultratrails. Dat was de droom van Jolanda Linschooten. Ze maakte een wishlist met daarop de meest extreme trailruns ter wereld: de Marathon des Sables, de Ultratrail Mont Blanc, de Diagonale des Fous en de Bob Graham Round. Stuk voor stuk langer dan 100 kilometer dwars door de zinderende woestijn, door het hooggebergte, over een tropisch vulkaaneiland en in potdichte mist. Ultratrails die grenzen aan het menselijk uithoudingsvermogen, maar afzien is niet wat haar drijft.
In de ban van de Barkley
Michiel Panhuysen
In de ban van de Barkley van Michiel Panhuysen vertelt over ‘De Barkley’, een begrip in de wereld van de ultralopers. Mythisch, extreem en in nevelen gehuld. De wedstrijd – die plaatsvindt diep in het Frozen Head State Park in de Amerikaanse staat Tennessee – is een van de slopendste ultra’s ter wereld. Binnen zestig uur moeten de deelnemers 100 mijl afleggen door onherbergzaam gebied. Lopers verdwalen in de dichte mist, raken volledig onderkoeld en krijgen na tientallen slapeloze uren zware hallucinaties. In de 35 jaar dat de race bestaat wisten slechts vijftien lopers te finishen. Journalist en ultraloper Michiel Panhuysen is de eerste Nederlander ooit die deelnam aan de Barkley en nimmer haalde hij de eindstreep. Zijn fascinatie en respect voor de race, de deelnemers en de even illustere als mysterieuze racedirecteur-filosoof-genie Lazarus Lake werden er alleen maar groter door. In dit adembenemende boek, In de ban van de Barkley, onderzoekt Panhuysen de achtergrond van zijn verslaving aan deze slopende race en de krachten die hem telkens weer dwingen om zichzelf bloot te stellen aan de onmenselijk zware mentale en fysieke omstandigheden, en welke lessen hij hierdoor leerde over zichzelf en het leven.
Het hoofd weegt zwaarder dan de benen
Olivier Verhaege
Een legendarische loopwedstrijd van 246 kilometer van Athene naar Sparta, over glooiende landschappen, onder een loden zon, bij gemiddeld 35 graden. Dat is de Spartahlon, die Olivier Verhaege in 2016 tot een goed einde bracht. En dat terwijl hij pas in 2009 voor het eerst in zijn leven een kilometertje ging lopen en hij geen uitzonderlijk talent noch het perfecte looplichaam heeft. Wat had hij dan wel dat hem over de streep hielp? Zijn hoofd.
‘In Het hoofd weegt zwaarder dan de benen’ blikt Olivier terug op zijn voorbereiding en de slopende tocht waarin hij de strijd aanging met zichzelf om de meest veeleisende inspanning van zijn leven te volbrengen. Maar hij vertelt je ook hoe jij je passie kunt integreren in je professionele en sociale leven en waarom een geleidelijke, bescheiden opbouw met de juiste focus aan de basis ligt van elk succes. ‘Want uiteindelijk’, meent hij, ‘moet je om 246 kilometer te lopen niet meer doen dan één kilometer lopen. En opnieuw. Eén kilometer. En nog een.’
Bram Bakker
Ultra
Het lijkt bijna een wet bij hardlopers: hoe ouder, hoe verder. Zou dat zijn omdat ze trager en bedachtzamer worden? En hun leven minder hectisch en meer gelijkmatig verloopt, net als de lange afstanden?
Na boeken over de halve en de hele marathon verkende Bram Bakker (inmiddels 55) ook de afstanden achter de marathon. In Zuid-Afrika is dat heel normaal. Daar liep hij meerdere keren de Two Oceans Marathon (56 km) en de Comrades (89 km), die vergelijkbaar is met onze Elfstedentocht. In aanloop naar en onderweg tijdens de Comrades van 2018 beschouwt Bram als hardloper en psychiater de ultraloper.
Ultralang hardlopen
Theo Grent
Voor sommige mensen zijn marathons te gemakkelijk geworden. Wat eens het toppunt in hun leven was, is nu een opstapje naar wedstrijden voorbij de afstand van 42.195 meter. Het aantal ultramarathons neemt daarom jaarlijks toe.
Geïnspireerd door de aansprekende prestaties van elite-langeafstandslopers, durven duizenden mensen momenteel langere afstanden aan. Als je in ogenschouw neemt dat de populariteit van de ultraloopsport de laatste jaren explodeerde, bestaat er een grote behoefte aan informatie over dit onderwerp.
Wat je motivatie ook is, je pakte dit boek omdat je zocht naar informatie over het hardlopend afleggen van lange afstanden. Op de weg naar een succesvolle ultramarathon zul je veel moeten leren. Deze lessen kunnen traag en soms pijnlijk autodidactisch zijn. Dit boek mikt op verkorting van het leerproces en minimalisering van onnodig lijden door je over de ins en outs van het langeafstandslopen te informeren.
Ultralang hardlopen is voor zowel beginnelingen als ervaren langeafstandslopers. Het dekt elk aspect van het voorbereiden op en het meedoen aan ultramarathons. Dit boek is echter meer een naslagwerk dan iets wat je blad voor blad leest. Het leert ons, van jong tot oud, langer te blijven hardlopen dan we ooit gedaan hebben. Het inspireert, je denkt dat je het kunt en daarom wil je het doen!
Je lichaam is bedoeld om het hele leven gebruikt te worden, niet alleen wanneer het jong is. Verhalen van gedreven langeafstandslopers tonen aan dat het vermogen om lang achtereen hard te lopen niets met leeftijd te maken heeft. Laat je inspireren door de grote moed van de oudere gepassioneerde mannen en vrouwen onder ons. Zij zijn het levende bewijs van het feit dat deze sport lang te beoefenen valt.
Niet de race maar de reis
Jolanda Linschooten
Hoe is het om in je eentje dwars door Engeland, Wales en Schotland te rennen? Ultraloopster Jolanda Linschooten deed het. Ze liep in zes weken een trailrun van 2000 km, in de eenzaamheid van de ruige natuur, door weer en wind.
Het was heerlijk – ze voelde de snelheid in haar benen, in haar hele wezen, en ze was één met de elementen. Maar het was ook afzien door kou en intense vermoeidheid. De reis keerde haar emotioneel binnenstebuiten, maar uiteindelijk overwon ze zichzelf.
Eenzame uren
Jolanda Linschooten
Waarom loop ik eigenlijk hard?’
Deze vragen stelde auteur en beroepsavonturier Jolanda Linschooten zich aan de vooravond van de jaarwisseling in 2010. Waarom loop ik? En in haar geval: Waarom loop ik zulke ultralange afstanden? Het boek eenzame uren is het antwoord op deze vraagstukken en tevens het verslag van een jaar dat helemaal in het teken staat van lopen. Linschooten heeft zich ten doel gesteld vijf unieke loopevenementen tot een goed einde te brengen. Evenementen die voor de gemiddelde recreant een niet te nemen hobbel zijn: de halve marathon van Egmond, de Bob Graham Round (een individuele bergcross van 105 km non-stop over alle 42 toppen van het Lake District), de zesdaagse woestijnloop de Marathon des Sables, de Ultra-Trail du Mont-Blanc (120 km non-stop en met 7000 hoogtemeters, onderdeel TDS) en de GrandRaid Réunion (162 km non-stop en met 9600 hoogtemeters).