Gard Sveen (1969) is een Noorse auteur en tevens werkzaam als senior adviseur bij het Noorse ministerie van Defensie. Zijn debuut De doden hebben geen verhaal  (Den siste pilegrimen, 2013) werd bekroond met zowel de Gouden Revolver, de prijs voor de beste Noorse thriller van het jaar, als de prestigieuze Glazen Sleutel, voor de beste Scandinavische thriller van het jaar. Als kers op de taart ontving Sveen daarna ook nog de Maurits Hansen Award voor het beste Noorse thrillerdebuut.

Tommy Bergman

Personage : De Oslose inspecteur Tommy Bergmann en zijn team.

1
2
3
1. De doden hebben geen verhaal (2013)
Enkele weken nadat er in het bosrijke gebied rond Nordmarka drie oude skeletten werden gevonden, vermoedelijk uit de Tweede Wereldoorlog, wordt de oude verzetsman Carl Oscar Krogh dood aangetroffen in zijn huis. Zijn lichaam is gruwelijk toegetakeld. De Oslose inspecteur Tommy Bergmann en zijn team onderzoeken het verband tussen beide zaken. Ze ontdekken dat Krogh tijdens de oorlog de rechterhand was van de legendarische verzetsstrijder Kaj Holt. Hij was tevens een van de laatste personen die probeerde de toedracht van Holts mysterieuze dood in 1945 te achterhalen. Alle historische documentatie is echter spoorloos verdwenen. Bergmanns onderzoek onthult een web van leugens, mythes en bedrog en voert hem terug in de tijd, naar een oorlog waarin de waarheid telkens als eerste sneuvelde en de liefde hand in hand ging met verraad.

Recensie : Weer een nieuwe Scandinavische schrijver die een geweldig verhaal heeft neergezet. In het begin had ik moeite met de hoeveelheid personages en informatie maar naarmate het verhaal vorderde ging dat steeds beter. Het is echter geen tussendoor boek, je moet er wel even voor gaan zitten en je aandacht erbij houden want er gebeurt veel.
Sveen heeft een zeer toegankelijke schrijfstijl met fijne dialogen en sympathieke hoofdpersonages. 

2. De hitte van de hel (2015)
Als inspecteur Tommy Bergmann een zwaargewonde prostituee aantreft in een appartement in Oslo, voert zijn herinnering hem terug naar een zaak tijdens zijn beginjaren bij de politie. De verwondingen van de jonge vrouw lijken namelijk verontrustend veel op die van de slachtoffers van seriemoordenaar Anders Rask, een onderwijzer die in de jaren tachtig dood en verderf zaaide. Rask zit echter opgesloten in een van de zwaarst bewaakte tbs-klinieken van het land en kan dus de dader niet zijn. De moeder van een van de vermoorde meisjes leest in de krant over de zaak van de prostituee. Ze is er zeker van dat Rask, haar dochters toenmalige onderwijzer, ten onrechte veroordeeld is, en ze weet wie de echte dader is. Maar hoe zeker ze ook van haar zaak is, ze kan er met geen mens over spreken. Want als ze dat doet, zullen ook haar eigen geheimen naar boven komen, van die noodlottige avond in 1988 toen haar dochter voor altijd verdween.

recensie : Een goed debuut schrijven is niet eenvoudig, een waardige opvolger misschien nog wel lastiger, Sveen is niet geheel geslaagd, maar heeft desalniettemin toch een lezenswaardig boek afgeleverd met een aantal mitsen en maren.

3. Dansen met de duivel (2016)
Wanneer nét na de verdwijning van de dertienjarige Amanda het verkoolde lichaam van seriemoordenaar Jon-Olav Farberg wordt gevonden, is Tommy Bergmann de enige die gelooft dat hij nog leeft. Bergmann wordt op non-actief gesteld door de leiding van de Oslose recherche, dus is hij gedwongen alleen op onderzoek uit te gaan. Alle aanwijzingen leiden naar Litouwen en een tsaristische sekte aldaar, wier leden geloven dat een moordenaar gered kan worden door een jong meisje te verminken dat onder het sterrenbeeld Ram geboren is. Een meisje als Amanda. In de hoerenbuurt van Oslo vindt Susanne Bech, Bergmanns partner, een filmpje van Amanda die door een mysterieuze vrouw een hotelkamer uit wordt gevoerd. Op de spiegel in de badkamer staat met lippenstift een boodschap geschreven: Zij zal hem verlossen.

Recensie : Net als in zijn vorige boeken is Sveen zeer bedreven in het scheppen van een duistere sfeer, gecombineerd met de nodige spanning en aanwijzingen. Jammer genoeg ligt de oplossing voor de meedenkende lezer net iets te veel verborgen. Verwacht in dit verhaal niet te veel nieuwe elementen, maar een voortborduren op het vorige boek. Wat te gemakkelijk, want Sveen maakt er in dit dunne boek eigenlijk één lange ontknoping van. Een aardig boek, niets meer niets minder. Het is te hopen dat Sveen in een volgend boek het niveau van zijn eerste werk De doden hebben geen verhaal weer haalt.