Lucinda Riley (1971) schreef op haar vierentwintigste haar eerste roman. De boeken van Lucinda zijn vertaald in 25 talen en in 36 landen uitgegeven. Riley woont met haar gezin in North Norfolk, Engeland. Lucinda Riley woont afwisselend in Engeland en Zuid-Frankrijk. Haar jeugd bracht zij deels door in Bangkok en deels in Ierland. Ze haalt veel van de inspiratie voor haar boeken uit de plaatsen waar ze woont en gewoond heeft.

De zeven zussen

Personage : Zeven zussen, zeven verhalen. Allemaal als baby geadopteerd door dezelfde vader: Pa Salt. Zijn mysterieuze, plotselinge dood brengt de zussen weer bij elkaar in het ouderlijk huis. Dat vormt het vertrekpunt voor deze ongeëvenaarde reeks, waarbij iedere dochter op zoek gaat naar haar eigen afkomst, en naar de verdwenen zevende zus. Het voert hen naar Rio de Janeiro, Noorwegen, Londen, Thailand en Australië. Zullen ze daar hun ware identiteit ontdekken?

Recensie : Dit boek is met ruim 600 pagina’s een behoorlijk dikke pil. Is dat erg? Nee! Vanaf de eerste bladzijde wordt je in het verhaal gezogen. Als je dit boek in één wordt zou moeten omschrijven zou het ‘Meeslepend’ zijn. Het verhaal van Maia in het heden en dat van haar voorouders in het verleden worden op een fijne manier afgewisseld.
Riley beschrijft alles heel gedetailleerd, waardoor je het gevoel hebt dat je echt daar in Rio de Janeiro bent. Ook stukken die zich in de jaren 20 afspelen gaan echt voor je leven. De personages zijn niet de meest originele, maar je leeft wel met ze mee. Met de liefdes en de intriges in de familie. Beetje bij beetje wordt het mysterie van Maia’s afkomst ontrafeld.
Ondanks dat het hier en daar toch best voorspelbaar was, heb ik toch genoten van dit boek. Het leest lekker weg en is ideaal voor als je er toch even tussenuit wilt. Je waant je voor even in een totaal andere wereld. Riley heeft het ook erg slim aangepakt. Iedere zus heeft een eigen boek, dus ik heb nog wat te doen.

Recensie : Ontroerend verhaal, leuk om gelezen te hebben. Mooi verhaal
Ik vind de reeks in het algemeen traag en ik baal ervan dat ieder deel wat ik tot nu toe gelezen heb de dood van pa salt en de daaropvolgende gezamenlijke gebeurtenissen herhaald, leest hier en daar dus dubbele stukken.

Recensie : Na de eerste 2 delen te lezen begon ik toch wat aarzelend aan deze.
Ik vond de eerste twee delen nogal langdradig en het duurde toch even om in het verhaal te komen. In tegenstelling tot de vorige delen had het verhaal van Star direct alles om te boeien. Geen langdradige herhaling van de vorige inleiding. Het verhaal kwam direct om gang en verveelde niet. Ieder hoofdstuk bracht spanning en curiositeit mee om verder te lezen. Het boek voor mij niet aan de kant geschoven worden. Vooral de terugkeer in de geschiedenis boeit me telkens opnieuw en houdt het verhaal echt levendig. Ik voel me echt een toeschouwer en heb het gevoel deel uit te maken en verbonden te zijn met de personages. Wel moet het boek erna voor mij even bezinnen. Het blijft hangen. En zo moet een boek voor mij ook zijn.

Recensie : Dit boek spant voorlopig toch wel de kroon in de reeks rond ‘De zeven zussen’, zo mooi, boordevol emoties, een flinke brok geschiedenis (voor mij wel onbekend), gewoonweg opnieuw een prachtig verhaal.

Recensie : Vond dit 1 van de minste boeken van de zeven zussen, het pakte me niet, dus dan leest het ook niet lekker door, het was te langdradige, tiggy en haar dieren en haar verleden, het ging er niet in bij mij als al die andere boeken, hopelijk met zon beter.

Recensie : Mooi boek leest lekker door. Electra leert haar oma kennen en zei vertelt haar het verhaal waar zei vandaan komt. Zoals dit ook in andere boeken gaat maar dit boek sleept je echt mee en leest lekker door. 

Recensie : 

afzonderlijk boeken

De geheimen van de kostschool – De lavendeltuin – De nachtroos – De olijfboom – De verborgen belofte – De vlinderkamer – De zilverboom – Het Italiaanse meisje – Het meisje op de rots – De orchideeëntuin (Terug naar Wharton Park) – De liefdesbrief

Recensie : 

Recensie : De lavendeltuin is een prachtige roman in een geweldige setting, met thema’s als rouw, angst, verlies, vertrouwen, mysterie, passie en liefde. De combinatie van twee tijdlijnen, waarvan een speelt tijdens de Tweede Wereldoorlog, pakt goed uit en leidt tot een verhaal dat je niet snel vergeet. Een waarschuwing is op zijn plaats, deze meeslepende verhalen laten je als lezer niet meer los en zijn een aanslag op de nachtrust, je slaapt namelijk niet tot het boek helemaal uit is.

Recensie : Uiteindelijk komen de lijnen uit het verleden samen met het hier en nu en krijg je (bijna) overal antwoord op. Hoewel er in het hele boek emotionele passages zitten, weet Lucinda Riley je vooral in het laatste hoofdstuk, waarin Anahita haar memoires afsluit, te raken. Wat een mooi einde van een prachtig verhaal!  

Recensie : Helaas niet wat ik verwachtte na bijna alle andere boeken van Riley gelezen te hebben. De eerste 150/200 pagina’s vond ik een worsteling om door te komen. Besloot door te lezen omdat ik het gewoon uit wou lezen en toch wel nieuwsgierig was of het nog meer diepgang kreeg. Er wordt om de hete brij heen gedraaid, het gaat soms van de hak op de tak, ik vond Helena een irritant personage gezien haar geheimen en Alex z’n dagboekpassages zijn langdradig. Omdat je als lezer niet weet wat er nu precies speelt raken de ‘every day life’ stukken kant nog wal in mijn beleving. Heel jammer, ik had een anders soort boek verwacht.

Recensie : 

Recensie : Een pareltje van deze schrijfster. De opzet van al haar boeken zijn gelijk. Heden met terugblik naar verleden. Vaak een huis of plaats centraal. Dit boek is een pareltje omdat er meerdere verhaallijnen naast elkaar lopen. En eigenlijk niet alleen post centraal staat. Boeiend tot de laatste bladzijde, dat je grijpt na de eerste 50 bladzijden en je pas weglegt na de laatste bladzijde.

Recensie : Ik geef het boek wel 3 sterren, omdat het over het algemeen een prima boek was om te lezen. Het bevat alle elementen om een heerlijke (historische) feelgood te zijn: een boerderij in een prachtige omgeving, Ierland, Engeland in de 20e eeuw, kunst, liefde. Maar de uitwerking vind ik iets minder. Desondanks was het wel leuk om te lezen en had ik het boek binnen no time uit.

Recensie : Orchideeëntuin is echt weer een boek van Lucinda Riley wat we gewend zijn. Voor mij maakte dat dit boek onder de betere verhalen van Riley valt. Waar ze je vaak van te voren al wel kan bedenken hoe het gaat verrast ze je in dit boek goed. Voor mij een van de beste verhalen van Riley en mijn inziens ook beter dan deel 2 t/m 6 van de Zeven zussen serie.

Recensie : 

jeugdboeken

Bram en het droomengeltje – Rosa en het vriendschapsengeltje – Emma en het kerstengeltje

Recensie

Recensie

Recensie

Recensie