Unni Lindell  (Oslo, 1957) hoort bij de beste auteurs van Noorwegen. Voor haar misdaadromans wordt ze ook wel geroemd als de Noorse Queen of Crime. Voorheen werkte ze als freelance journalist, waarvoor ze een opleiding volgde aan de universiteit van Oslo. Al op jonge leeftijd wist ze dat ze boeken wilde schrijven. Haar eerste voorzichtige publicatie verscheen toen ze veertien jaar oud was. In 1986 debuteerde ze met het jeugdboek Den grønne dagen. Sindsdien publiceerde ze een groot aantal boeken in diverse genres (jaarlijks ongeveer drie boeken): jeugdboeken, romans, verhalen, gedichten, kookboeken en thrillers. In 2015 stond Lindells boekenteller ver over de zeventig boeken. Internationaal heeft ze zich inmiddels een miljoenenpubliek verworven. Haar werk werd in vele talen vertaald en is voortdurend in de bestsellerlijsten te vinden. Het grootste deel van haar thrillers werd tot film bewerkt. 

Cato Isaksen

Personage : Noorse inspecteur Cato Isaksen en Marian Dahle, collega van Cato Isaksen.

'Moord als een andere', denkt hoofdinspecteur Myklebust, wanneer zij de plaats van het misdrijf bereikt. En het ziet er inderdaad naar uit dat dit een routineklus wordt: het lijk van Svend Ivar Therkelsen wordt aangetroffen in zijn woning, vrouw en kinderen zijn met de noorderzon verdwenen. Er zijn evenwel merkwaardige overeenkomsten met de moord op een Pakistani een paar maanden eerder. Ook nu weer vindt Myklebust bij het lichaam van de dode man een kattebelletje met daarop een strofe uit een wiegelied, een strofe die aansluit op de tekst die zij bij het vorige lijk vond. Hebben we hier met een meedogenloze seriemoordenaar van doen? De sporen die Myklebust onderzoekt, leiden nergens heen, de getuigen zijn weinig spraakzaam en de echtgenote van Therkelsen lijkt wel in rook te zijn opgegaan. Hoofdinspecteur Myklebust en inspecteur Cato Isaksen hebben het vermoeden dat er wel eens een connectie zou kunnen zijn met een blijf-van-mijn-lijf-huis midden in Oslo. Maar wanneer nog een derde en zelfs een vierde moord gepleegd wordt, zitten de speurders met de handen in het haar. Daar komt bij dat Cato Isaksen met een vervelend persoonlijk probleem zit. Hij kan niet echt kiezen tussen zijn vrouw en zijn vriendin. Daardoor is hij op van de zenuwen. En dat krijgen de twee vrouwen nog te voelen ook. Wiegeliederen zouden slaap moeten brengen. Hoofdinspecteur Myklebust en inspecteur Isaksen bezorgen ze echter menige slapeloze nacht. Tot blijkt dat de Oslose politie één detail over het hoofd heeft gezien...

Recensie : Ik vond dit nogal een langdradig verhaal, met relatief weinig vaart in het verhaal. Veel uitwijdingen over het privéleven van Cato Isaksen, terwijl het onderzoekswerk vooral op de achtergrond sluimert. Leuk is inderdaad dat het perspectief geregeld veranderd en dat Uni Lindell de lezer op het verkeerde been zet, maar uitzonderlijk wil ik dit toch niet noemen. Een goed boek, dat wel, maar ook niet meer dan dat.

Recensie : In Dromenvanger volgen we 3 verhaallijnen. De eerste over 2 moorden en een verdwijning, de tweede over de moordenaar en de derde over het privé leven van inspecteur Cato Isaksen.
De verhaallijn over Cato Isaksen vond ik niet erg interessant en ik vond het ook geen zinvolle bijdrage, het had van mij iets minder uitgebreid gemogen. Wat ik interessant vind aan dit boek is het perspectief van de moordenaar. Het verhaal over de moorden en het onderzoek daarnaar is spannend, maar het perspectief vanuit de moordenaar geeft een extra spanning. Halverwege dacht ik wel te weten wie het was, maar het blijft toch spannend tot het einde (waar bleek dat ik goed zat).
Al met al een vlot geschreven boek en een aanrader voor thriller liefhebbers

Recensie : Prima thriller met een uitstekend uitgewerkt plot.

Recensie : Ik las Nachtzuster in één ruk uit. De combinatie tussen de spanning van het detectiveverhaal en het wedervaren van Lindells personages maakt het moeilijk het boek weg te leggen. Zelfs nu ben ik nog nieuwsgierig naar het verdere verloop van inspecteur Cato’s leven. Soms gaan reeksen vervelen. Lindell heeft dat punt nog lang niet bereikt: in een juiste dosering brengt ze nieuwe elementen aan in het leven van haar hoofdrolspelers. Ze lukt er bijzonder goed in er échte persoonlijkheden met natuurlijke en vaak herkenbare reacties van te maken. Dat komt de inleving in het verhaal alleen maar ten goede.

Recensie : Eindelijk was er weer een verhaal met Cato Isaksen! Heb het boek dan ook onmiddellijk gehaald en werd weer niet teleurgesteld. Je mag toch wel stellen dat Unni Lindell tot de top van literaire thrillerauteurs behoort.
Ik werd zo meegesleept door het verhaal dat ik er nog geen twee dagen voor nodig had. Alleen jammer, dat je dan weer een eind moet wachten op de volgende uitgave!
Je kunt echt meeleven met de beslommeringen van de inspecteur en zijn familie en ook de wendingen in het verhaal blijven geloofwaardig! Ik kijk al weer uit naar de volgende.

Recensie : Honingval is weer een ontzettend goede thriller in de Cato Isaksen-reeks. In dit deel wordt Marian Dahle geïntroduceerd die in latere boeken een belangrijke rol zal spelen bij het oplossen van de misdaden waar het team van Isaksen mee te maken krijgt. Mooi om dit verhaal te lezen en te zien hoe hun start was.

Recensie : Ik heb al veel boeken van Unni Lindell gelezen die allemaal heel spannend waren. Dit boek kon ik rustig wegleggen. Vond het verhaal nogal verwarrend en niet echt spannend. Ik heb boek per ongeluk 4 sterren gegeven. Eigenlijk vond ik 3 sterren voldoende. De epiloog was heel voorstelbaar. Geen voltreffer.

Recensie : Dit is niet het eerste boek van Unni Lindell dat ik lees, maar ook
zeker niet het laatste. Een spannend en geloofwaardig verhaal
waarbij ik makkelijk met de hoofdpersoon, Marian Dahles, ging meeleven.

Recensie : Unni Lindell brengt meestal sterke thrillers. Ook nu lagen mijn verwachtingen hoog maar deze keer werden deze niet echt ingelost.
Het verhaal draait rond de moord op een jonge moeder. Alhoewel het verhaal sterk begon, had ik het gevoel dat het lange tijd bleef aanslepen. De spanning bleef wat uit. Pas in de tweede helft werd de spanning opgebouwd en groeide het verhaal naar een knappe ontknoping. Het verhaal was goed maar had voor mij best wat spannender gemogen.

Recensie : Ik houd van de boeken van Unni Lindell en haar helden Cato Isaksen en Marian Dahle. En eigenlijk ben ik nog nooit echt teleurgesteld. Ook het 10 de boek is van een zeer acceptabel niveau. De korte hoofdstukken zorgen voor vaart, al moet je er met veel personen met je hoofd wel bij blijven. En zoals in zoveel verhalen blijken zaken uit het verleden toch niet zoals ze zich in eerste instantie voordoen. Langzaam ontstaan er steeds meer duidelijkheid en het verhaal is een mooi voorbeeld dat als er eenmaal een steen gaat rollen ook andere niet meer op hun plaats kunnen blijven. Al kan dat soms even duren. De onderhuidse spanning tussen Cato en Marian is mooi voelbaar. Prima 10de deel dus…

Marian Dahle

Personage : Hoofdinspecteur Marian Dahle, collega van Cato Isaksen.

Recensie : Een van de meest spannende delen uit de serie over Cato Isaksen en Marian Dahle. Deze keer met Dahle in de hoofdrol. Mooi hoe de diverse lijnen uiteindelijk bij elkaar komen. Ik heb er van genoten! Een echte page turner!
Ik heb alle delen in chronologische volgorde gelezen en dat komt de ontwikkeling van de personages ten goede.

recensie : Een twijfelgeval tussen 3 en 4 sterren, naar boven afgerond, de tweede helft in het voordeel laten spelen. 

afzonderlijk boeken

Roodkapje

Recensie : Niet wat ik verwachtte. Minder thriller, veel psychologische roman vorm. Ik heb er lang over gedaan om het uit te lezen, dat zegt mij voldoende.

Recensie : Ik vond ‘Roodkapje’ niet een heel sterk verhaal maar wel aantrekkelijk. Niet boeiend, maar ik wilde wel doorlezen om te weten te komen hoe het zou gaan aflopen. Wie van de drie zussen is de moordenaar waarop de gepensioneerde politieman Holger Eliassen zo vasthoudend jacht maakt? De lezer en Eliassen weten het al op ongeveer de helft van het boek en toch blijft de drang om door te lezen. Het eind vond ik het meest zwakke deel van het boek en een tikkie ongeloofwaardig. En als ik niet al een ander boek van Lindell had gelezen – eentje met Cato Isaksen in de hoofdrol en die ik erg goed vond – had ik na ‘Roodkapje’ waarschijnlijk niet gauw een ander boek van haar opgepakt.