Delphine Lecompte (1978) debuteerde in 2004 in het Engels met de roman Kittens in the Boiler, daarna schakelde ze over naar gedichten in haar moedertaal. Voor haar debuutbundel De dieren in mij kreeg ze de C. Buddingh’-prijs 2010 en de Prijs Letterkunde 2011 van de Provincie West-Vlaanderen. Haar vorige bundel Dichter, bokser, koningsdochter werd genomineerd voor de VSB Poëzieprijs.

Beschermvrouwe van de verschoppelingen

Personage :

Beschermvrouwe van de verschoppelingen
Beschermvrouwe van de verschoppelingen 2
Beschermvrouwe van de verschoppelingen deel 3
1. Beschermvrouwe van de verschoppelingen 1 (2019)
In het hoofd van Delphine Lecompte is het nooit stil. Waar die ongebreidelde energie normaal een uitweg vindt in haar gedichten, wijdt ze zich nu aan proza. In korte stukken, waaruit nrc, De Morgen en humo gretig publiceerden, geeft ze haar wilde meningen over wat ze om zich heen ziet gebeuren en dist ze, nietsontziend en gespeend van alle gêne, verhalen op over haar markante leven. In Beschermvrouwe van de verschoppelingen trekt een bonte stoet outsiders voorbij. Rednecks, drank- en gokverslaafden en andere veelgeplaagde figuren kunnen op de sympathie van Lecompte rekenen, maar met corona besmette koeienslachters, benepen pezewezers en moraalridders kunnen haar rug op en worden getrakteerd op een middelvinger in het aangezicht. Tussen het weldadige absurdisme door is er steeds de kwets- bare ondertoon. Wie goed oplet, ziet dat Lecompte nooit persoonlijker was dan hier.

Recensie : wel degelijk overtuigend boek

2. Beschermvrouwe van de verschoppelingen 2
Less is more. Dat adagium is aan Delphine Lecompte niet besteed. De kern van haar schrijverschap is de overdaad – tevens haar hoofdzonde. Waar die bij anderen schaadt, is ze voor de schrijver-dichteres bij uitstek het middel om de wereld te bedwingen. Begin dit jaar verblufte Lecompte iedereen met Beschermvrouwe van de verschoppelingen, haar veelbesproken, nietsontziende prozadebuut. Daarin legde ze beurtelings zichzelf, haar dierbaren en haar vijanden op de pijnbank en hield ze feilloos de grootste moraalridders een spiegel voor die toonde dat hun luide geroep diep wortelt in hypocrisie. Nu komt ze met de opvolger, deel II, waarin de waanzin andermaal welig tiert en dat naar eigen zeggen dubbel zo goed is. Dat belooft wat.

recensie : Als een boek me niet bevalt dwing ik mijzelf tenminste honderd pagina’s ervan te lezen maar toen heb ik deze Delphine zwaar teleurgesteld dichtgeslagen. 

3. Beschermvrouwe van de verschoppelingen (2023)
In dit derde deel van Beschermvrouwe van de verschoppelingen verliest Delphine Lecompte zich opnieuw in de vreugde van de taal, de reddingsboei waaraan zij zich vastklampt. Worstelend met haar demonen, neurosen en fobieën schrijft ze exuberant, genereus en overdadig over haar kindertijd en volwassen leven. Ze schroomt daarbij niets, spaart niemand en omarmt de schaamte volledig. Dit is schrijven zoals alleen Delphine Lecompte dat kan. Schrijven om te overleven. Al doende dijt haar fantastische, absurde en kleurrijke levenswerk verder uit. Deze cyclus, waarvan het einde nog niet in zicht is, is een tour de force die op geheel eigen wijze verwant is aan de Mijn strijd-boeken van Knausgård en die een net zo groot publiek verdient.

recensie : 

afzonderlijk boeken

Best of Delphine Lecompte – Blinde gedichten  – De baldadige walvis -De dieren in mij – Dichter, bokser, koningsdochter – Schachten en amuletten – Verzonnen prooi – Vrolijke verwoesting – Western

Best of Delphine Lecompte
Best of Delphine Lecompte (2018)
Het oeuvre van Delphine Lecompte vormt een ontembaar en onvoorspelbaar universum. In inmiddels zeven bundels bevraagt ze volstrekt genadeloos en vol branie zichzelf, de wereld en de poëzie. Nu is het tijd voor een Best Of, waarin alle incestueuze imkers, gekwelde touwslagers, pedofiele tuinmannen, norse walvisjagers, morose windhondenfokkers, mystieke chrysantenkwekers, verwaarloosde hoefdieren, onbereikbare moeders en de geliefde oude kruisboogschutter een nieuw verband met elkaar aangaan. Ze bevolken een wereld die vol is van woede en gekte, maar ook van bezinning, verliefdheid en troost.

Recensie

Blinde gedichten
Blinde gedichten (2012)
gedichten

Recensie

De baldadige walvis
De baldadige walvis (2014)

Recensie

De dieren in mij
De dieren in mij (2009)
"Ik probeer te schrijven zoals Tom Waits zou schrijven, moest hij een Belgische vrouw zijn met het Nederlands als moedertaal, een Belgische vrouw met kleptomanische neigingen, pernicieuze therapeuten, perverse buren, een moeder als nemesis, een graatmager lijf en een dubieuze grijns. Om maar te zwijgen van haar fabelzucht." Ademloos Toen je auto de tunnel indook hielden we onze adem in dat hadden we zo afgesproken nog voor ik het licht aan het einde zag had ik al opgegeven en driemaal mijn longen gevuld maar zonder jouw adem naast mij voelde het alsof ze werden gevuld met natte aarde. Ademloos bereiken we de parking van een vijandige meubelketen waar je gerookte zalm op Zweeds brood kan eten terwijl je kinderen of die van een ander verdrinken in een bad van ballen of simpelweg worden meegelokt. Je kocht een sofa voor je dochter die alle mysterie uit haar leven heeft gebannen en dus werkt aan winsten op varkenskoteletten het werd een beige sofa met rode spikkels waar je geen aanstoot aan kan nemen. Op de terugweg werden we bevangen door smog en weemoed jij door smog ik door beide.

Recensie

Dichter, bokser, koningsdochter
Dichter, bokser, koningsdochter (2015)
Delphine Lecompte keer terug met een zesde dichtbundel waarin de incestueuze imkers, lankmoedige dadaïsten, gekwelde touwslagers, pedofiele tuinmannen, morose windhondenfokkers, mystieke chrysantenkwekers en daadkrachtige vogelwichelaars nog steeds deel uitmaken van haar universum. Voor het eerst valt er in haar gedichten vrolijkheid, verliefdheid en troost te bespeuren. Er is zelfs plaats voor ondubbelzinnige tederheid. Toch blijft Lecompte in Dichter, bokser, koningsdochter voornamelijk gevaarlijk, grillig en onvoorspelbaar. Bij vlagen is ze ronduit tegendraads.

Recensie

Schachten en amuletten
Schachten en amuletten (2013)
Er was eens orakel. Er was eens een vrouw die strijken kon noch naaien. Maar ze schreef de sterren van de hemel. Oh ja. En ook al waren het slechts stoff en sterren gestikt op een oud paardendeken (gekregen van haar muze de oude kruisboogschutter, op tweede kerstdag), toch bleef ze schrijven tegen beter weten in! En heer, ze werd beter. Alsmaar beter. Lees maar. Compromisloos en verbeten presenteert Delphine Lecompte haar vierde dichtbundel, rijk aan verdorven imkers en obscene touwslagers. Ze klimt vanuit de mijnschachten naar de maankraters, en verzoent zich onderweg met profetische hoefdieren en nauwelijks vermaledijde ouders.

Recensie

Verzonnen prooi
Verzonnen prooi (2010)
Delphine Lecompte is de redding van de Vlaamse poëzie. Ze is jong. Ze schrijft gedichten die iedereen wil lezen. Ze wint prijzen. Bijvoorbeeld: De Buddingh'-prijs 2010 voor haar debuut "De dieren in mij". Delphine Lecompte is met "Verzonnen prooi" al aan haar tweede bundel toe. Philip Hoorne schreef over haar werk: 'Een kreet om liefde en affectie.'

Recensie

Vrolijke verwoesting
Vrolijke verwoesting (2019)
In Vrolijke verwoesting gaat Delphine Lecompte door waar ze gebleven was en tilt ze haar poëzie naar een volgend niveau. Andermaal is haar verbeelding grenzeloos, kijkt ze de waanzin recht in de ogen en wordt haar bundel bevolkt door talloze wonderlijke figuren, zoals de bedeesde zeepzieder, de mystieke chrysantenkweker en de analfabetische jongenshoer. En ook dit keer bezitten haar droomachtige gedichten een expressieve taalkracht die zo groot is dat het effect betoverend is: wie één zin leest zal zich niet meer kunnen losmaken uit dit fantastische universum. Welkom in de wondere wereld van Lecompte.

Recensie

Western
Western (2017)
Een vrouw is belust op wraak. Na een moeizame jeugd in een obscuur dorp, een wisselvallig liefdesleven en een hobbelig arbeidsparcours spreekt ze over de mensen en ervaringen die haar ooit het leven zuur maakten. Eerherstel en erkenning krijgen is haar doel. Western is een dichtbundel vol spanning en avontuur. Met haar uitzinnige taalgebruik schept Delphine Lecompte wederom een wereld die vol is van woede en gekte, maar ook van bezinning en liefde. Ze daagt zichzelf uit als dichter, is soms genadeloos, dan weer gevoelig, en ze formuleert een antwoord op de vraag: hoeveel cowboy schuilt er in de mens?

Recensie : Een heel aparte, bijzondere dichtstijl met uitzinnig taalgebruik