Stan Lauryssens (1946) is een Vlaamse auteur en wereldreiziger. Als freelance journalist trok hij de hele wereld rond en interviewde hij talloze bekende personen, waaronder Thor Heijderdahl, Andy Warhol, Karel Appel, Jack Higgins, en vele anderen. Hij sprak in Duitsland zelfs met de overlevenden uit de bunker van Adolf Hitler, zoals SS-lijfwacht Otto Günsche die het lichaam van de Führer verbrandde in een bomkrater, en Leni Riefenstahl, de lievelingscineaste van Hitler. In de jaren zeventig publiceerde Lauryssens zijn eerste non-fictieboeken, onder meer De man in de chacra (1977) over zijn zoektocht naar nazi-oorlogsmisdadigers Josef Mengele en Martin Bormann. Toen hij midden jaren tachtig naar Spanje verhuisde, werd hij de enige buur van de surrealist Salvador Dalí. Hij leerde de kunstenaar zeer goed kennen en schreef erover in Dali en ik (1998). In 2001 verscheen zijn boek Mijn heerlijke nieuwe wereld – Leven en liefdes van Maria Nys Huxley, een verhaal over Maria Nys, het Vlaamse meisje dat trouwde met de beroemde Engelse schrijver Aldous Huxley.

De Antwerpse moordbrigade

Personage : Antwerpse brigade : Sofie Simoens.

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
1. Zwarte sneeuw (2003)
Het was middernacht. Witte vogels gleden over het verlaten havengebied. Met een groene schijn weerkaatste de sikkel van de maan in het zwarte dokwater. De man hijgde. Klik-klak, klik-klak. Zijn nieuwe schoenen slierden over de natte straatstenen. Een vuile mist haakte zich vast aan de braakgronden tussen vervallen huizen en uit Café Zanzibar klonk de weemoedige stem van Jo Leemans die Que Sera Sera zong, Wat zal zijn, Zal zijn. De poort zwaaide open. Roos de Moor sloeg haar handen voor haar gelaat, haar lichaam schokte en door het huis galmde een kille stem die door merg en been sneed: Zij haalt het bloed van onder mijn nagels mijn nagels mijn nagels nagels nagels.

Recensie : Wat een slecht boek !

2. Dode lijken (2003)
BAMM! BAMM! Twee schoten van dichtbij, kort na elkaar, zoals in een Amerikaanse film. Zij lag onder een straatlamp en bloed spoot als een fontein uit haar lichaam. Hij bleef maar schieten, drie kogels per seconde, een ballet van kogels, tot de lader leeg was en zijn pistool klikte. De nacht was zo warm, dat de lucht ervan trilde. Aan de andere kant van de stad schoot een steekvlam omhoog tussen geparkeerde auto's en met een geweldige knal spatte het Fiatje van Miss België uiteen in duizend brandende stukken. In het lokaal van de gerechtelijke politie trokken de speurders een kogelvrije vest aan. De tafel lag vol revolvers en pistolen. 'Excuseer, ik voel mij naakt zonder mijn blaffer,' zei Sofie Simoens. De nieuwe speurder droeg strakke jeans en cowboylaarsjes van slangenleer.

Recensie : 

3. Rode rozen (2004)
Het meisje lag aan de rand van de vijver, met haar gelaat in de modder. Nergens een spoor van bloed. 'Wie deze weg gebruikt, doet het uitsluitend op eigen risico' stond op een bord tussen de bomen. Een dode in het lijkenhuis kreeg een erectie en de koning van de mafioski werd omvergeknald in een zijstraat van de Keyserlei, met drie schoten. Erg was dat niet, hij liep toch met de dood in zijn schoenen. Een verkrachter neuriede Kili kili watch watch in de voetgangerstunnel terwijl Fatima twee straten verder aan een lantaarnpaal bengelde, met de knoop van de Wurger van Boston om haar hals. Alle ramen in het stadhuis waren verlicht. Uit een staalgrijze hemel viel koude regen. De commissaris luisterde naar de meeuwen, die miauwden als jonge katjes. De beroemde lichtjes van de Schelde kreeg hij er gratis en voor niks bij.

Recensie : 

4. Doder dan dood (2004)
Het begon zacht te sneeuwen. De sluipschutter keek over de loop van zijn geweer naar zijn slachtoffers aan de overzijde van de straat. Een gele tweedekker cirkelde boven het sprookjeskasteel van de Nationale Bank. In de kluis lag zoveel geld, dat het pijn deed aan de ogen. Geld stinkt, zeggen de mensen. Geld is het slijk der aarde. Tweemaal flauwekul. Alle klokken bimbambeierden allemaal tegelijk en een vuurpijl met een staart van fonkelende sterren verlichtte de nachtelijke hemel. Bam-bam-bam. De kogels zinderden door de koude winterlucht en feestvierders strompelden door de sneeuw, druipend van het bloed, met hun darmen als spaghetti tussen hun vingers. Golfjes kletsen tegen het staketsel en in de bocht van de Schelde spoelde een lijk aan. Middernacht. De doodsklok luidde over de stad. Het was misdadig mooi.

Recensie : 

5. Bloter dan bloot (2005)
The Stones knalden uit de boxen. Met een klap ontplofte de bestelwagen en uit de gloeiende vuurbal kantelde een verkoold lichaam met een hoofd als een gebraden kip. Get your kicks bam bam on Route bam bam 66. Zo'n lawaai. Een mens zou er horendol van worden. Overal lagen bankbiljetten. Duitse marken, Zwitserse en Franse francs, guldens, dollars, ponden, roebels, Japanse yen en Belgische franken. De telefoon rinkelde. 'Een lijk op je nuchtere maag?' riep Marie-Thérèse vanuit de badkamer. Genoeg bloedvergieten, genoeg doden in de sneeuw. Een hoertje met katachtige ogen knipperde met haar wimpers. Niet dringen, niet duwen, achteraan aanschuiven, iedereen komt aan de beurt. Vlakbij loeide een sirene met 180 decibel. ÍÍÍ-ÁÁÁ, ÍÍÍ-ÁÁÁ. Er viel een fijne, melancholische sneeuw, die op zilveren confetti leek. Geen weer om een hond door te jagen. Erg was dat niet, honden gaan toch niet naar de hoeren.

Recensie : 

6. Geen tijd voor tranen (2006)
Drie schoten, drie kogels, kort en droog als het klappen van een zweep en netjes naast elkaar, tussen de vijfde en de zesde rib, precies op de plaats van het hart. Zijn borstkas kraakte open, bloed spatte naar alle kanten en een helse pijn zoemde door zijn lichaam. De telefoon rinkelde. 'Hallo? Hallo?' Hijgen en zuchten aan de andere kant van de lijn. 'Verkeerd verbonden,' zei de commissaris. 'Koffie voor de mannen?' vroeg Flora. 'Koffie met een koekje!' antwoordde Tony Bambino. 'Een koekje uit je broekje,' zei Vindevogel. 'Vuile snoepers!' lachte Flora. In het verduisterde aquarium van de Zoo werd een onbekend lijk door piranha's aan stukken gescheurd. WIJ ETEN OM 3 UUR STIPT, flikkerde in rode neonletters boven het bassin. Onder een kapotte straatlamp wachtten zij hem op. Zij droegen groene badmutsen, met gaten voor ogen en neus en mond. WHÀMMM! De eerste slag kwam totaal onverwacht, in zijn maag, en zonder pijn. De commissaris plooide dubbel en zakte kokhalzend door zijn knieën.

Recensie : 

7. Wie vroeg sterft (2007)
Leven is drie keer sterven. Zij richtte haar pistool en vlamde tweemaal vanuit de heup, van vlakbij en zonder mikken. Het wapen schokte en schudde en de kogels maakten een snijdend, fluitend geluid. TAKKK-pfffieuwww-BÁMMM! Luchtbellen met de kleur van frambozen borrelden uit zijn mond en gleden als schuim langs zijn kin. Het slachtoffer leek als twee druppels op Jack Nicholson. Dat was andere paté dan smeerpaté. Lentesneeuw dwarrelde uit de bomen. De commissaris trok de buitenboordmotor van een opblaasbare rubberboot op gang en de Zodiac schoot naar het midden van de plas. Twee kikvorsmannen lieten zich splàààshhh achterstevoren in het water vallen en sleepten het dode lichaam van Marilyn Monroe naar de kant. De dienstauto walste over het linkerrijvak en schraapte langs de betonboord. Koppeling indrukken, schakelen, gas geven. Sofie Simoens greep haar dienstpistool dat verborgen zat in haar cowboylaarsje van slangenleer. BAÁÁNGGG! De eerste kogel blies een gat in de wolken.

Recensie : 

8. Bloedrozen (2009)
Tussen Barcelona en Perpignan wordt een langspeelfilm over Salvador Dalí gedraaid, met Al Pacino in de hoofdrol. Van alle kanten proberen toeschouwers een blik op te vangen van de beroemde filmster uit Hollywood. Javier Fortunatus heeft met zorg zijn lichaam geschoren. Hij kreeg een kick van de zachtheid van het natte scheermes op zijn vermoeide, afgeleefde huid. 'Zoek je een pleziertje, schat?' vraagt het meisje. Fortunatus klemt zijn vuist om het uitbeenmes met een blad van vijftien centimeter. De eerste messteek kraakt haar voorste tanden en splijt haar tong in twee gelijke helften. Een straal warm bloed met de kleur van kersen spuit uit de gruwelijke wond. 'Zijn de macabere schilderijen van Salvador Dalí de sleutel tot een aantal moorden op jonge vrouwen in Frankrijk?' schrijven plaatselijke kranten. De spanning is te snijden. Om 7 uur 18 rijdt de trein het station van Perpignan binnen. De lucht is zacht en donzig, zoals steeds in deze tijd van het jaar. De commissaris zet zijn oude schooltas naast zich op de grond. 'Is Pacino echt zo klein als wordt gezegd?' vraagt hij. 'Licht! Camera! ACTIE!' roept de filmregisseur. Is er een verband tussen Al Pacino en Salvador Dalí? Tussen de film en de bloedige moorden? Zo ja, wat is het verband? Wie vermoordde wie en waarom? Welke rol speelt de commissaris?

Recensie : 

9. Rijker dan rijk (2009)
Sofie Simoens met haar cowboylaarsjes van slangenleer is de nieuwe commissaris van de moordbrigade. Ten eerste, bagarre in de gevangenis. PATS ! BOEM ! Een vork in de keel van een kut-Marokkaan. Hij is niet dood, maar veel scheelt het niet. Alle celdeuren staan wijd open. Een hoertje maakt haar opwachting in de liefdescel, door cipiers 'het neukkamertje' genoemd. Voor Ricco en zijn poezeloesje is één standje per jaar een goed gemiddelde. Wat nu? Bagarre in de Diamantwijk. In een werveling van hete rook boren de kogels zich PLOF! PLOF! PLOF! in de pizzakoerier en zijn bloed met de mooirode kleur van gepureerde tomaat spat naar alle kanten. Wat doen we met het lijk? Op de wc zetten en twee keer doortrekken. De buit van de spectaculaire overval op de Nationale Bank - twee ton baar geld, een volle bestelwagen - blijft spoorloos. Sofie Simoens zit met de handen in het haar. Waar is zij aan begonnen?

Recensie : 

10. Dromen zijn bedrog (2011)
Sofie Simoens haalt de trekker over. BÁÁÁÁNGGG! Een flits, een knal. Trigger-happy flikske, denkt ze en glimlacht. Alles wordt zwart voor haar ogen. Een moslimterrorist hakt het been af van een moslimgeestelijke. In de Bagdadstraat - Jurassic Park, zoals wijkagenten zeggen - trekt de gerechtelijke machine zich op gang met genoeg wapens om heel Afghanistan te veroveren. 'Hier de politie! Gelieve de straat te ontruimen!' Iedereen stijf van de stress. 'Alle moslims op de grill!' roept Yaakov. WHÓÓÓÓÓSHHH! Heel de diamantwijk in de fik. 'Hamas, Hamas, alle Joden aan het gas!' Een rukwind veegt door de natte straat. 'De NV België is een land in faling', zegt de reporter en knipoogt naar zijn kijkers. Overal bloedende slachtoffers, mensen in shock en zwarte smurrie die als Luikse siroop uit hun mond gulpt. 'Koffie voor de mannen?' vraagt Flora. 'Klotejob, hé?' zegt Tytgat. Sofie Simoens schrikt wakker. Ik ben dood, denkt zij en huilt zachtjes tot al haar tranen zijn opgehuild. Sofie Simoens heeft het niet voor de poes als nieuwe commissaris van de moordbrigade. Vooral de kwade geesten in haar eigen hoofd spelen haar parten. Niet te verwonderen dat het akelig kil en stil is in de stad aan de stroom waar de regen natter en kouder is dan elders in het land.

Recensie : 

Eddy Thielemans

Personage : Opsporingsbericht Federale Politie en Child Focus. Eddy Thielemans van de Cel Vermiste Personen.

1
2
3
1. Lotte, 17 jaar, blond, blauwe ogen (2012)
Opsporingsbericht van de Federale Politie in samenwerking met Child Focus. Vermist [minderjarigen]. Verspreid op verzoek van de procureur des Konings te Brussel. Vermissing Charlotte 'Lotte' Acket te Ukkel. Een man in het zwart sleurt een zware reiskoffer naar het station. Het is verboden onwelriekende of besmettelijke voorwerpen in de bagagekluizen te plaatsen. Bloed drupt uit de stationskluis. 'Wij zitten met drie vermiste meisjes.', zegt Eddy Thielemans. 'Alle drie zeventien jaar, slank, blond, met blauwe ogen.' Geen enkel blond meisje van zeventien waagt zich nog alleen op straat. Een angstpsychose waart door het land. België is in rep en roer. Politiekorpsen van Brussel, Antwerpen, Oostende, Charleroi, Gent, de scheepvaartpolitie en Missing Persons Noordzee zitten met de handen in het haar. Thielemans - heel open van geest, très cool - is chef van de Cel Agressie van de Federale Gerechtelijke Politie en leidt het onderzoek.

Recensie : Ben halfweg geraakt, vond het vreselijk. Sommige noemen het poëzie, ik vond het langdradig. Herhaaldelijk details die overbodig zijn, ergerde mij. Hoef echt niet te weten hoeveel gram een moordwapen weegt… laat staan dat personages zichzelf 3 keer voorstellen. Was al een dun boek, maar stond weinig verhaal in. Jammer.

2. Cleo, 15 jaar, rood haar, vader onbekend (2013)
Opsporingsbericht Federale Politie en Child Focus. Vermist [minderjarigen]. Omstreeks 08.30 uur verliet Cleo Pastoors het ouderlijk huis (Tea-Room Vivaldi) op weg naar school. Sindsdien ontbreekt elk spoor van haar. Hebt u het meisje gezien of weet u waar zij verblijft, neem dan contact op met de politie in uw buurt. De telefoon rinkelt. `Wat hebben Cleopatra en Vivaldi gemeen, behalve rood haar? Ze zijn dood, DÓÓÓÓÓD, hahaha! Boven de E34 hangt een dynamisch infobord met de tekst `CHILD ALERT: Adam Decoster, 13 jaar, rood haar. BEL 0800-30 300. Dan verdwijnt ook Nikka, een meisje van zestien met vuurrood haar. Eddy Thielemans van de Cel Vermiste Personen ontdekt dat Cleo, Adam en Nikka verwekt zijn met sperma van een Brusselse spermabank. Brusselse spruiten, denkt Thielemans, Brussels witloof, Brusselse stoemp, tot daar aan toe, maar Brussels sperma?

recensie

3. Het dode meisje (2014)
'Het dode meisje draagt geen slipje, enkel een blauw jeansrokje, een wit gehaakt t-shirt met je t'aime, je t'aime in grote letters en wollen sokken die te warm zijn voor de tijd van het jaar. Uit twee mooie ronde kogelgaten tussen haar donkere haar gulpt een geiser van bloed, niet rood als ketchup maar donker en smeuïg als Luikse siroop.' Zo begint Het dode meisje, waarin de Cel Vermiste Personen met de moed der wanhoop vermiste meisjes zoekt nabij een asielcentrum, tijdens een boksmatch ('Oep zijn bakkes! Oep zijn bakkes!') en in de Grotten van Han, met als dramatische finale een even onverwachte als aangrijpende dubbele dood in de politiekazerne. Eerste vraag: wie is het meisje? Tweede vraag: waarom is ze vermoord? Derde vraag: wie heeft het gedaan? En alsof dat nog niet genoeg is, krijgt Thielemans af te rekenen met zwaar onweer binnen zijn team.

Recensie

afzonderlijk boeken

Alle dagen curry en seks op zondag – Moord op de Kalmthoutse Heide – Witse: Het leven is mooi, crimineel mooi

Alle dagen curry en seks op zondag
Alle dagen curry en seks op zondag (2012)
Cassandra kreunde van genot en haar natte yoni kroop als een slak over mijn lichaam. Het leek of haar benen aan haar schouders begonnen. Zij had platte voeten, zoals een negerin, met uitpuilende hielen. Rond haar donkere huid was een Indiase sari gedrapeerd die haar buik en navel bloot liet terwijl een flap losjes over haar linkerschouder hing. Ik ben gek op je zoentjes, stamelde ik. Ik ben je meester, fluisterde Cassandra. Jij bent mijn slaaf. Haar zilveren oorringen rinkelden als sneeuwklokjes. Ik kom uit India, zei Cassandra. Je weet dat wij de Kama Sutra hebben uit gevonden? Een verwittigd man is er twee waard, dacht ik. Stan verlaat Spanje voor een nieuwe liefde in Londen en stapt blindelings in de wereld van de Kama Sutra, het oudste sekshandboek ter wereld. Wat volgt is een erotische afdaling van de hemel naar de hel en terug, in een onweerstaanbaar boek dat sterke herinneringen oproept aan Ik, Jan Cremer, Henry Miller en Gangreen van Jef Geeraerts.

Recensie : 

Moord op de Kalmthoutse Heide
Moord op de Kalmthoutse Heide (2011)
In Moord op de Kalmthoutse Heide doen twee nieuwe hoofdpersonages hun intrede: Danny Swolfs en Chantal Naessens 'Chantalleke' voor de mannen, op hoge hakken in een kort plooirokje tot vier vingers boven de knie. Voor de Dienst Enquêtes bij het comité P ontrafelen zij in heel het land misdaden waar agenten in uniform bij betrokken zijn. Willy Porsche werd in zijn eigen huis neergeschoten door een lokale politieagent: een uit de hand gelopen zelfverdediging, of is er toch meer aan de hand? Moord op de Kalmthoutse Heide is een uitgave in de reeks Stationsromans, ca. 142 pagina's.

Recensie : 

Witse Het leven is mooi crimineel mooi
Witse: Het leven is mooi, crimineel mooi (2012)
Donkere, dreigende wolken. Flitsende bliksem. De naden van het zeil scheuren en de feesttent zakt in elkaar. Tien seconden later ligt alles plat tegen de grond. Een spoedarts buigt zich over het enige dodelijke slachtoffer. Het mobieltje van Witse rinkelt. Nu niet, denkt hij, wij zitten hier midden in een onweer dat Halle van de kaart spoelt. 'Moord, Witse,' zegt de arts, 'vijf letters, M-O-O-R-D.' 'Wie is het slachtoffer?' 'Leo Ketels, van Ketels Vastgoed & Woonbeheer.' Daar gaat mijn pensioen, denkt Witse.

Recensie :

Non-fiction boeken

Adolf Eichmann, boekhouder van de dood – Costa del crimen – Dalí en ik – De Eichmann-erfenis – De fatale vriendschappen van Adolf Eichmann – De Flandriens – De man die het Derde Rijk uitvond – De man in de chacra – De schurkenfabriek – Een dubbelganger – Kunst kopen: óók een kunst – Mijn heerlijke nieuwe wereld – Opmars naar het Vierde Rijk – Salvador Dali, het boeiende leven van de beroemdste kunstenaar aller tijden – Salvador Dali, opkomst en ondergang van een geniale gek – Schoenaerts – Selfie, memoires van een sympathieke schurk

Adolf Eichmann, boekhouder van de dood
Adolf Eichmann, boekhouder van de dood (2010)
In mei 2010 is het precies vijftig jaar geleden dat nazioorlogsmisdadiger Adolf Eichmann in Argentinië werd ontvoerd en in het diepste geheim naar Israël gebracht. SS'er Eichmann was in de Tweede Wereldoorlog één van de belangrijkste uitvoerders van de Endlösung (de uitroeiing van de Joden) en kreeg de bijnaam 'boekhouder van de dood'. In Israël werd hij berecht voor de moord op zes miljoen Joden. In zijn schuiloord in Argentinië dicteerde Adolf Eichmann zijn gruwelijke memoires aan Willem Sassen, een Nederlands-Vlaamse SS-officier, als radioreporter tijdens de oorlog bekend als 'de stem van de SS in Vlaanderen en Nederland'. Met de hulp van Anthony Mertens uit Brugge, die trachtte een film over de jacht op Eichmann te verkopen aan Alfred Hitchcock, verzeilde ook Sassen via Dublin in Argentinië. In Adolf Eichmann, boekhouder van de dood geeft Stan Lauryssens het antwoord op de vraag die nooit eerder werd beantwoord: wie verraadde Eichmann en waarom? Hij beluisterde de gruwelijke memoires van Eichmann, kon de hand leggen op geheime archieven van de Argentijnse inlichtingendienst en de Israëlische Mossad en voerde gesprekken met de familie van Eichmann en de Israëlische commando's die hem kidnapten. Tegen de achtergrond van een van de gruwelijkste episodes uit de twintigste eeuw vertelt Stan Lauryssens een boeiende geschiedenis van intrige en verraad, een verhaal van menselijk falen waarin waarheid en fictie elkaar voortdurend uitdagen.

Recensie : 

Costa del crimen
Costa del crimen (1999)
Interpol vaardigt een internationaal aanhoudingsbevel uit tegen Stan Lauryssens. Op reis in Spanje, wordt hij in een hotel in Girona opgepakt door drie secretos van de Guardia Civil. Zo begint de kafkaëske odyssee die Lauryssens langs zestien politiecellen en langs drie gevangenissen zal voeren. De penitentiaire instelling van Girona, de oude en beruchte Modelo-gevangenis in Barcelona en ten slotte de moderne en zwaarbeveiligde gevangenis Madrid III Valdemoro. Costa del Crimen is Lauryssens' prangende dagboek van deze bewogen maanden. Lauryssens brengt de presos tot leven met wie hij de cel en het ruwe gevangenisleven deelt. Het lijstje gevangenen is tegelijkertijd tragisch en hilarisch: Antonio die zijn vriendin aan stukken sneed, Jack Lopez, een Chinees uit Shangai, een kinderverkrachter met cowboylaarzen uit slangenleer, de dubieuze financier van Miami Vice, Colombiaanse drugskoeriers, vrouwelijke cipiers, Manolo die er trots op is beroepscrimineel te zijn, fuckin' cockney gangsters, mafioski, de gitano die mank loopt omdat er drie kogels in zijn been steken, Cuba die zevenenveertig talen spreekt... Moordenaars, junkies, psychopaten en Colombiaanse drugskoeriers vertellen over hun wensen en verlangens, hun hoop op vrijheid en hun zoeken naar tederheid. Maar tegelijkertijd geven ze Stan Lauryssens een spoedcursus in de trucs en technieken van de internationale misdaad.

Recensie : 

Dalí en ik
Dalí en ik (1998)
Aan Nederlandse en Vlaamse beleggers verkoopt Stan Lauryssens vanaf 1979 kunstwerken van Salvador Dalí. Hij koopt die kunst in Barcelona en leert er Ana kennen, een Catalaanse met een stem die klinkt als vier kleine klokjes. Maar kunst is waard wat de gek er voor geeft. Stan Lauryssens neemt dit al te letterlijk en loopt tegen de lamp. Zodra hij uit de gevangenis komt, gaat hij naar Spanje terug. Lauryssens koopt er een witte villa op de berg boven Cadaqués, met zicht op zee, en wordt de nieuwe buurman van Salvador Dalí. Zo begint het boeiende en eigengereide relaas waarin de auteur vertelt hoe hij wordt meegezogen in de maalstroom van lakeien aan het hof van Dalí. Als Dalí in 1989 overlijdt, wordt zijn lichaam bijgezet in zijn museum, naast de damestoiletten en met de voeten in het water. Een na een ontraadselt de auteur de mythes die Dalí zelf heeft geschapen. Dalí en ik is een hilarisch en schrijnend verhaal. Het legt een ontluisterende getuigenis af van de duistere wereld tussen kunst en kapitaal, tussen de 'surrealistische' leefwereld van Salvador Dalí en het zwart geld van Vlaamse en Nederlandse beleggers.

Recensie :

De Eichmann-erfenis
De Eichmann-erfenis (1976)
..

Recensie : 

De fatale vriendschappen van Adolf Eichmann
De fatale vriendschappen van Adolf Eichmann (1998)
Verraad is de ruggengraat van elk verhaal over oorlog en spionage. De motieven zijn onveranderlijk geld, liefde... en haat.' In mei 1960 wordt nazi-oorlogsmisdadiger Adolf Eichmann gekidnapt en in het diepste geheim naar Israël gebracht. In zijn schuiloord in Argentinië dicteert Eichmann zijn gruwelijke memoires aan zijn enige vriend: Wim Sassen, een Nederlands-Vlaamse SS-officier die tijdens de oorlog als radioreporter bekendheid genoot als 'de stem van de SS in Vlaanderen en Nederland'. Na de oorlog smokkelde Anthony Mertens de ter dood veroordeelde Sassen met een gestolen paspoort via Dublin naar Argentinië. Hij probeerde vruchteloos het idee van een film over de jacht op Adolf Eichmann aan Alfred Hitchcock te verkopen. In Israël staat Adolf Eichmann terecht voor de moord op zes miljoen Joden. Terwijl de strop zich om zijn hals sluit, worden in heel Europa en in Zuid-Amerika oud-nazi's opgepakt en in de gevangenis gegooid. Wie verklikte Eichmann aan de Israëli's? Verkocht Sassen zijn vriend Eichmann voor grof geld? Verraadde Anthony Mertens Sassen en Eichmann? In De fatale vriendschappen van Adolf Eichmann reconstrueert Stan Lauryssens op meeslepende wijze het levensverhaal van een van de grootste oorlogsmisdadigers van deze eeuw. Hij baseert zich hiervoor op zijn ontmoetingen en talrijke gesprekken met Wim Sassen. Die vulde hij aan met archiefonderzoek bij de Argentijnse Inlichtingendienst en bij de Israëlische Mossad. Hij beluisterde als een van de weinigen de beruchte Eichmann-tapes en onthult de waarheid achter de mysterieuze ontvoering van Adolf Eichmann.

Recensie : 

De Flandriens - Stan Lauryssens
De Flandriens (1973)
In De Flandriens speurt Lauryssens achter de schermen van de wielersport naar het hoe en waarom van de zenuwinzinking die cyclocrosser Erik De Vlaeminck in een psychiatrische kliniek bracht, van liefde en jaloezie onder rennersvrouwen (Claudine Merckx vertelt hem: 'Ik denk dat Eddy van mij heeft geleerd dat hij niet zo'n blindelings vertrouwen in de mensen mag hebben'), van de playboys die de wielersport lam leggen, van bittere tranen van Herman Van Springel en het geldgewin der bookmakers, van het gevangenisleven van Rik Van Steenbergen, van doodsbleke renners met schuim op de mond, van de uitspraak die hij optekende uit de mond van Roger De Vlaeminck: 'De fysieke kracht vermindert kort na het huwelijk maar het moreel wint erbij!'

Recensie : 

De man die het Derde Rijk uitvond
De man die het Derde Rijk uitvond (2003)
...

Recensie :

De man in de chacra
De man in de chacra (1977)
In het midden van de jaren zeventig gaat Lauryssens op zoek in Paraquay naar de "Engel des doods", dr. Josef Mengele. Ondanks de tegenwerking van het regime aldaar slaagt Lauryssens er in als eerste journalist de schuilplaats van de gevreesde nazi-dokter te lokaliseren. Deze opwindende speurtocht is de basis van dit meeslepende boek.

Recensie : 

De schurkenfabriek
De schurkenfabriek (1999)
Papa Hemingway is een macho-man in oude shorts vol bloedvlekken. Hij staat aan het roer van de Pilar. De schaduw van haaien werpt paarse vlekken op het water. De visserssloep is omgebouwd tot expeditieschip van het Cubaanse Museum voor Natuurkundige historie en is door het FBI uitgerust met een radiotoestel, een opblaasbare rubberboot, dieptebommen, een bazooka en een Thompson-machinegeweer. De bemanning van de Pilar bestaat uit drinkebroers met welluidende namen als Sindbad de Zeeman, de Zwarte Priester en El Monstro. Er zit marlijn en zwaardvis en blauwvintonijn in de Golfstroom, dolfijnvis...

Recensie : 

Een dubbelganger
Een dubbelganger (1978)
Op zoek naar Martin Bormann in Rio, in Brasilia, in de spookstad Manaus en in de groene hel. Nadat hij eerder in Paraquay op het spoor kwam van Josef Mengele reist Lauryssens in dit boek naar naar Brazilië om de oplossing te vinden van "het mysterie Martin Borman". Bormann, de rechterhand van Hitler, verdween spoorloos in 1945 en werd sindsdien herhaaldelijk gezien en zelfs gefotografeerd in Brazilië. Op zoek naar Bormann doorkruist Lauryssens het barre Amazone-gebied en vindt in de Braziliaanse groene hel de sleutel tot het Bormann-raadsel.

Recensie : 

Mijn heerlijke nieuwe wereld
Mijn heerlijke nieuwe wereld (2001)
Mijn heerlijke nieuwe wereld is het aangrijpende levensverhaal van een onbekend Vlaams meisje dat één van de meest fascinerende vrouwen werd van de twintigste eeuw. Maria Nys was zestien jaar toen zij in 1914 naar Engeland vluchtte en het kindermeisje werd van Bloomsbury. Zij zat aan het doodsbed van D.H. Lawrence en werd verliefd op Virginia Woolf. In 1919 trad zij in het huwelijk met de halfblinde Britse romanschrijver Aldous Huxley. Mijn heerlijke nieuwe wereld neemt de lezer mee van Vlaanderen naar de heuvels van Toscane, de duinen van Bergen in Noord-Holland, de zon en de krekels van de Côte d'Azur, de grauwe mist van Londen en de filmstudio's en sinaasappelplantages van Hollywood. Maria Nys Huxley genoot intens van het liefdesspel met een man maar de echte liefde vond zij bij een vrouw. Eerst bij Lady Ottoline en Costanza, haar inamorata, in Hollywood bij Greta Garbo, Marlene Dietrich en Audrey Hepburn. Zij wisselde hartsgeheimen uit met Charlie Chaplin en Igor Stravinsky, hield spiritistische séances, deed aan handlijnkunde, las de toekomst uit de sterren en experimenteerde met mescaline en andere geestverruimende drugs. De anti-goeroe Krishnamurti voerde haar in gedachten terug naar haar jeugd in Vlaanderen.

Recensie :

Opmars naar het Vierde Rijk
Opmars naar het Vierde Rijk (1975)
Voor hen is aan de oorlog nooit een einde gekomen. Na dertig jaar blijven de overlevenden hun Führer nog steeds trouw. Hitler is niet dood; zijn geest waart over Europa en over de rest van de wereld. De prominenten van het Derde Rijk - Hitlers adjudant Otto Günsche, de officiële beeldhouwer van het Derde Rijk Arno Breker, staatssecretaris dr. Werner Naumann, meesterspion Reinhard Gehlen, Hitlers erfgenaam en opvolger grootadmiraal Karl Dönitz en vele anderen - verenigen zich weer. Zij hebben contact met elkaar en komen anoniem bijeen in hotels in Hamburg, München en Düsseldorf. De nationaalsocialisten van gisteren bouwen aan de nazi-staat van morgen. Door het inschakelen van de juiste contactpersonen slaagde de Belgische journalist Stan Lauryssens (geboren in 1946, in de nacht waarin de Duitse oorlogsmisdadigers stierven aan de galg) er in door te dringen tot het hoofdkwartier van het geheime nazi-genootschap de Spin, en ontmoette hij de voormalige prominenten van Hitlers Duitsland, die topfuncties bekleden in het economische leven van de Bondsrepubliek. De auteur brengt verbijsterend materiaal aan het licht over onder meer het nachtwerk van de Duitse Geheime Dienst, de ss'ers in Londen, het goud van de Rijksbank, de verkoop van Hitlers archieven aan de Amerikanen in ruil voor het leven van ss'ers, over de oprichting van de Spin en over de opzienbarende wijze waarop deze nazi-broederschap haar net weefde.

Recensie : 

Salvador Dali, het boeiende leven van de beroemdste kunstenaar aller tijden
Salvador Dali, opkomst en ondergang van een geniale gek (2010)
Is Salvador Dalí gek? Geniaal? Of goddelijk? Als hij acht jaar is, kleedt hij zich als meisje en schildert 'rotte mensen' op deksels van hoedendozen. De paus vraagt hem om de Bijbel te illustreren. Dalí smeert een streep verf aan de blote kont van Dildo-de-Stijve en zet er zijn handtekening onder. De paus is zo onder de indruk dat hij het 'kunstwerk' zegent met heilig water. Dalí wordt beroemder dan Dalí zelf. Hij verzamelt WC-brillen en organiseert seksfeestjes met de groten der aarde terwijl hij harde winden laat. Zijn persoonlijke museum verkoopt frankfurters in de vorm van een kunstpenis. Hij ligt begraven naast de toiletten onder een glazen koepel die lekt als een zeef. Als het regent ligt hij met zijn voeten in het water en telkens wanneer iemand de WC doortrekt, keert hij zich om in zijn graf.

Recensie : 

Schoenaerts
Schoenaerts (2014)
Februari 1970. In de Bourlaschouwburg staart Koning Jan naar Shakespeare op de affiche. In de titelrol: Julien Schoenaerts. Na de pauze richt hij zich tot het publiek. `Schande! De mijnwerkers in onze steenkoolmijnen staken, rijkswachters schieten kompels dood en België valt op z n gat. Kom in opstand!' Tumult in de zaal. `Wat doet ge nu? Zijt ge zot geworden?' roept de souffleuse. Schoenaerts wuift naar het publiek en verlaat het podium. Tussen zwarte vlaggen declameert hij met zijn mooiste theaterstem de Apologie van Socrates en laat zijn spaargeld als confetti over de stakende mijnwerkers dwarrelen. Schoenaerts wordt voor de rechter geleid - `Zal ik een liedje zingen? vraagt hij. `Ziede gij mij gère? Kus me dan. Kus me dan. - en opgesloten in de psychiatrie. Het is het begin van een lange lijdensweg. Met Schoenaerts schreef Stan Lauryssens een boek dat leest als een film: van elektroshocks achter gesloten deuren tot huizenhoge vlammen die vonkend en knetterend uit een oud variététheater slaan...

Recensie : 

Selfie, memoires van een sympathieke schurk
Selfie, memoires van een sympathieke schurk (2015)
Vlaanderens sympathiekste schurk baant zich in deze - fictieve? - memoires een weg doorheen zijn eigen leven en dat van diverse figuranten. zonder schroom vertelt hij over Jef Geeraerts, die hem leerde vogelen. Over Sylvia Kristel, met wie hij tussen de lakens kroop, over het kont-erfeitsel van Eddy Merckx. Over de bloedmooie naaktdanseres die hem in Parijs - naakt! - een podium opsleurde. Over de warme wc-bril van Dalida. Over een Vlaamse bokser die hem ko mepte in de pampa's van Argentinië... Stan Lauryssens dist straffe verhalen op over het indianenmeisje yajanua, dat de palm van zijn hand las, over wiski drinken met fucky-fucky op de amazone, over zijn uitstap met Hercule Poirot, over koffiedrinken met zijne majesteit koning Boudewijn, over zijn kaasgedichten naar Willem Elsschot, over de seksfeestjes van Salvador Dalí en Walt Disney, over de mosselpotten van Broodthaers, over travestieten met een kontje van 4711 in Spaanse gevangenissen, over de echte en valse onjuistheden van Schoenaerts... en zo veel meer.

Recensie :