Recensie : Ondanks het feit dat De Toren het tweede deel is, is het boek uitstekend zelfstandig te lezen. Er wordt niet regelmatig naar het eerste boek (De Pion) terugverwezen, waardoor de leesbaarheid maximaal blijft. De Toren is bij vlagen een spannend boek geworden. De hoofdpersonen (de sympathieke weduwnaar, de knappe collega en de getraumatiseerde pleegdochter) zijn niet echt origineel, maar gelukkig ook niet irritant. Het verhaal volgt een drietal lijnen, waarvan het hoofdspoor, de jacht op de seriemoordenaar, het spannends en meest vermakelijk is. De twee secundaire lijntjes, de branden en de belevenissen van pleegdochter Tessa, zijn voor het eigenlijke verhaal niet echt van belang en werken alleen maar afleidend. Tot slot heeft de schrijver een paar (niet overtuigende) verrassingen in petto.
De cliffhanger, verwijzend naar, het nog niet verschenen, deel drie, belooft meer van hetzelfde: en. Dat is niet verkeerd.