Ulrich Hefner, in 1961 geboren in Bad Mergentheim, is politieman, schrijver en journalist. Hij debuteerde in 2001 met de historische roman Ein leiser Wind, der Fryheit hieß. In 2002 won hij met het korte verhaal Wilsberg und der letzte Anruf  de prijs van de Duitse tv-zender ZDF voor het beste tv-script. De dood sluipt rond in zwart en paars  was in 2004 zijn thrillerdebuut. Nadien publiceerde Hefner bijna elk jaar een nieuwe thriller, maar geen daarvan verscheen in Nederlandse vertaling.

afzonderlijk boeken

De dood sluipt rond in zwart en paars

De dood sluipt rond in zwart en paars
De dood sluipt rond in zwart en paars (2011)
In de duinen van het waddeneiland Wangerooge wordt het lichaam van een vermaarde vogelfotograaf gevonden. De recherche staat voor een raadsel. De fotograaf kon in de laatste seconden van zijn leven nog één foto maken. Daarop is niet meer te zien dan een obscure kleurencombinatie van zwart en paars, wat hoofdinspecteur Trevisan en zijn team weinig verder helpt. Alleen de sporen op het lichaam zijn duidelijk: de moord moet gepleegd zijn met een scherp voorwerp. Een pijl? Niet veel later zaait een drievoudige moord paniek in het Noord-Friese Wangerland in de buurt van de stad Wilhelmshafen. Op een viskotter die verlaten op de Noordzee drijft, worden drie lijken gevonden. De twee bemanningsleden blijken ook met een scherp voorwerp gedood te zijn. De kapitein is kennelijk bewusteloos geslagen en daarna in een visnet overboord gegooid. Van de dader verder geen spoor. Is er een verband tussen de moorden op de fotograaf en de vissers? Terwijl Trevisan en zijn team vertwijfeld achter de feiten aanhollen, gaat de dader onverstoorbaar zijn moorddadige gang en maakt telkens nieuwe slachtoffers. De seriemoordenaar is zijn achtervolgers ondanks hun scherpzinnigheid tot aan de finale telkens een stap voor. Een thriller zoals het moet. Vol spanning volgt de lezer wat er gebeurt en hoe Trevisan eindelijk een spoor oppikt van de dader.

Recensie : Het verhaal bevat weinig originele elementen, maar dat mag de pret niet drukken. Het is aangenaam om weer eens een boek te lezen waarin niet aan de lopende band van perspectief gewisseld of geflashbackt wordt. Geen wirwar van zijwegen en ook geen personages die uitsluitend ter opvulling dienen, De dood sluipt rond in zwart en paars is strak en rechtlijnig.
Enige humor kan de auteur niet ontzegd worden, met name aan Trevisans omgang met vrouwen schort het een en ander en dat komt mooi uit de verf.