Ake Edwardson

 (1953) is een Zweedse auteur van politiethrillers. Na zijn studie literatuurwetenschappen begon hij als freelance journalist voor verschillende dagbladen te schrijven. In de jaren tachtig werkte hij een tijd lang als persvoorlichter voor de Verenigde Naties in het Midden-Oosten en sindsdien bezoekt hij deze streek regelmatig. Edwardson debuteerde in 1995 met Allen die gestorven zijn  en won er de prijs voor het beste debuut mee. In zijn derde thriller, Dans met een engel, introduceert Edwardson het personage commissaris Erik Winter. Het was Edwardsons vaste bedoeling slechts tien thrillers te schrijven rond dit hoofdpersonage, en met het tiende deel – met de toepasselijke titel De laatste winter – scheen in 2008 dan ook definitief het doek over deze serie te zijn gevallen. Maar in 2012 verscheen onverwacht Witte ruis  waarin de commissaris toch weer de hoofdrol speelt. Åke Edwardson werkt behalve als schrijver ook als hoogleraar journalistiek aan de universiteit van Göteborg.

Erik Winter

Personage : Erik Winter is een ongewone commissaris: zijn liefde voor goede jazz en elegante kleding is in Göteborg al net zo bekend als zijn chaotische privé-leven en zijn fijne speurneus.

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13 De dertiende zaak - Åke Edwardson-min
1. Dans met een engel (1997)
In een eenvoudige hotelkamer in Zuid-Londen wordt het lijk van een jonge Zweed gevonden. Hij is vermoord. Kort daarna vindt een soortgelijke moord plaats in Göteborg. De bloedige voetsporen wijzen erop dat er in de kamer een macabere dans is opgevoerd. Voor de 37-jarige hoofdinspecteur Erik Winter en zijn rechercheteam vormt dit het begin van een van de pijnlijkste onderzoeken waar ze ooit mee te maken hebben gehad.

Recensie : Edwardson heeft een hele aparte vertelstijl. Korte, soms afgekapte dialogen. Je moet heel dikwijls goed tussen de regels kunnen lezen om het verhaal altijd goed te volgen. Het lijkt wel alsof Edwardson ‘denkt’ dat jij als lezer zijn onuitgesproken gedachtengang kan volgen. Bij de les blijven is dus aangeraden. Het hoofdpersonage, Erik Winter is niet meteen een man om een band mee te voelen, zoals je dat wel bij een Wallander of een Erlendur hebt. Daarvoor wordt hij niet genoeg ‘uitgewerkt’. Toch hou ik wel van deze aparte stijl, het heeft wel iets.

2. Roep uit de verte (1998)
Erik Winter is een ongewone commissaris: zijn liefde voor goede jazz en elegante kleding is in Göteborg al net zo bekend als zijn chaotische privé-leven en zijn fijne speurneus. Die fijngevoeligheid heeft hij zeker nodig wanneer aan de rand van de stad een jonge vrouw wordt gevonden die op brute wijze is vermoord. Waar moet Winter beginnen met zoeken in deze mysterieuze zaak? Zelfs de patholoog-anatoom kan hem in eerste instantie niet helpen. Een oude vrouw en een kindertekening openen uiteindelijk de weg naar de oplossing...

Recensie : Het is het 2e boek dat ik lees van die auteur, hij is beter dan de eerste maar kan me toch niet bekoren. Veel teveel plotwendingen en niet spannend geschreven voor een thriller.

3. Een vreemd gezicht (1999)
Kort voor de jaarwisseling overdenkt Erik Winter zijn privé-leven, waarin belangrijke veranderingen gaan plaatsvinden. Aan deze overpeinzingen komt echter abrupt een einde, wanneer er in Göteborg een dubbele moord plaatsvindt. Als Winter ook persoonlijk bij de zaak betrokken raakt en de moordenaar in politie-uniform gekleed blijkt te gaan, moet de commissaris zijn fijngevoleigheid voor psychologisch speurwerk aanwenden om het spoor van de moordenaar te kunnen volgen.

Recensie : Het gebeurt zo vaak dat schrijvers menen het eind van een thriller te moeten wegstoppen in een soort van onbevredigende epiloog. Gelukkig doen Edwardson dat niet. Althans niet in deze Een vreemd gezicht.
Ik vind het zijn beste Winter tot nu toe, maar ja, ik heb er dan ook nog maar een paar gelezen. Er volgen er meer!

4. Tot in eeuwigheid (2000)
Hoofdinspecteur Erik Winter neemt zich voor om binnenkort te stoppen met roken, een jaar ouderschapsverlof op te nemen en daarna pas weer eens verder te kijken. Maar voordat hij daar zelfs maar aan kan denken, moet hij enkele zeer afschuwelijke moorden oplossen. Een seriemoordenaar blijkt het op jonge vrouwen voorzien te hebben. De plaats van de misdaad is een park in Göteborg.

Recensie : Åke Edwardson schrijft leuke thrillers, maar toch vind ik ze minder goed dan van andere Scandinavische schrijvers zoals Henning Mankell en Arnaldur Indridason. Van die laatste 2 schrijvers ‘moeten’ de boeken per se zo gauw mogelijk uit omdat ze zo spannend zijn. De boeken van Edwardson kan ik daarentegen gemakkelijk even wegleggen.
Al met al een prima boek, maar ik heb af en toe het gevoel dat ik stukken informatie mis. Edwardson vraagt veel van je inbeeldingsvermogen en dat is soms meer dan ik op kan brengen. 

5. De hemel is een plek op aarde (2001)
Erik Winter, net terug van ouderschapsverlof, wordt al gauw weer helemaal opgeslokt door zijn werk. Vier studenten zijn 's nachts in elkaar geslagen en bijna vermoord. Geen van hen heeft de dader gezien. Rond diezelfde tijd vertelt een kleuter te zijn meegenomen door een 'oom'. Niemand gelooft het kind, totdat een leeftijdgenootje zwaargewond wordt gevonden, na een autoritje met zo'n 'oom'. Sporen ontbreken, terwijl de gruweldaden zich opstapelen. Maar gaandeweg ziet Winter enig licht in de schijnbare chaos.

Recensie : Ik heb dus flink doorgelezen aan de turf en van elke minuut genoten tot op het allerlaatste, waar de ontknopingen komen. Ik vond het een beetje teleurstellend dat er onnodige verbindingen gemaakt werden tussen zaken die perfect los hadden kunnen staan en tóch hun waarde behouden. Maar al met al een fijn boek. 

6. Een zeil van steen (2002)
Deze keer brengt een zaak de eigenzinnige hoofdinspecteur Erik WInter naar de Schotse Hooglanden. Een vroegere jeugdliefde heeft Erik om hulp gevraagd. Haar vader, Axel Oswal, is naar Schotland gegaan om zijn vader op te zoeken die daar tijdens de Tweede Wereldoorlog verdwenen is. Dan wordt het dode en naakte lichaam van Axel aangetroffen. Een moord?

Recensie : Stel: je wilt een lekker gerecht maken, maar je vergeet vervolgens de kruidige ingrediënten. Wat krijg je dan? Slappe hap. Bij het lezen van Zeil van steen kwam deze simpele metafoor bij me op. De eerste hoofdstukken lees ik nog neutraal; je moet hett de kans geven. Maar na een bladzijde of 50 ben ik nog steeds onverschillig. Het grijpt me niet bij de strot; het doet me niet verlangen verder te lezen; ik mis spanning, vaart en emotie. Kortom: slappe hap.

7. Kamer nr. 10 (2005)
Erik Winter ondergaat een midlifecrisis. Hij werkt al twintig jaar bij de politie, maar waar dient het allemaal toe? En heeft zijn relatie met Angela wel toekomst? Dan wordt er een dode vrouw gevonden in een hotel in Göteborg. Het lijkt op zelfmoord, maar de afscheidsbrief van Paula Ney blijft vaag over een eventueel motief en de witgekalkte hand van de jonge vrouw is ook hoogst merkwaardig. Niet veel later wordt Paula's moeder dood aangetroffen. Ook een van haar handen is witgekalkt. Winter herinnert zich een onopgeloste zaak van twintig jaar geleden. Een mislukte speurtocht naar de vermiste Ellen Börgse eindigde in dezelfde hotelkamer als waar Paula is gevonden: nr. 10. Wanneer Erik Winter deze zaak heropent, komt hij plotseling in het vizier van de moordenaar...

Recensie : Op zich is het al vreemd dat er bij een viervoudige moord slechts een handjevol rechercheurs betrokken zijn. Dat is niet erg realisitisch. Het lijkt of Winter deze moorden zo ongeveer in zijn eentje moet oplossen. Daarnaast is het hele verhaal tamelijk gefocussed op Winter’s denken, waarvan ik dit keer moet constateren dat het hem wat in de steek heeft gelaten. Pas tegen het eind nemen zijn denkpatronen concrete vromen aan. Vaker dan ooit hoor ik Winter zeggen ‘ik voel dat ik ergens bijna de vinger op kan leggen, maar ik zie het niet’. En als dat dan uiteindelijk wel gebeurd is, zijn de moorden ook gauw opgelost.
Nou moet een plot ook niet al te makkelijk zijn, niet te voor de hand liggend, anders hebben we geen boeiend verhaal. En dat hebben we nu wel!

8. Een vlucht vooruit (2006)
Een week voordat in Zweden het midzomerfeest zal worden gevierd, worden in een voorstad van Göteborg twee Koerdische immigranten en een Nigeriaanse buurtwinkelier vermoord. Hun gezichten zijn kapotgeschoten. Inspecteur Erik Winter en zijn collega's ondervragen de mensen in de buurt met behulp van een tolk, Mozaffar Kerim. Onbedoeld komen ze zo op het spoor van een trafficking-netwerk: jonge kinderen worden tot prostitutie gedwongen en van appartement naar appartement getransporteerd. Wanneer Winter er vervolgens via Nasrin, de gesloten zeventienjarige zus van een van de vermoorde Koerden, achter komt dat haar broer Hiwa er verdachte vrienden op nahield, begrijpt hij dat de driedubbele moord en het prostitutienetwerk weleens met elkaar te maken kunnen hebben. Maar hoe? En wat betekent het dat Nasrin en de tolk Mozaffar elkaar vóór de moord al kenden? De enige mogelijke getuige van de moord is een klein jongetje dat die avond de buurtwinkel voorbij fietste. Zodra Winter het jongetje wil ondervragen, slaat die echter op de vlucht...

Recensie : Een vlucht vooruit is een fantastisch boek. Je kan je inleven in zijn verhaal. Heel spannend en meeslepend. Heel vloeiend en elegant geschreven, en het is ook een heel geloofwaardig boek.Het is gewoon perfect in balans en ‘echt’.

9. Nog niet dood (2007)
Het is herfst in Göteborg. Een aantal mannen, die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben, is het slachtoffer van een reeks incidenten. De auto van een gangster raakt ernstig beschadigd. Een schrijver huurt een afgelegen huis om rustig te kunnen schrijven, maar krijgt ruzie met de buurman. Een politicus wordt gevonden met een lijk naast zich in bed. Een alleenstaande man wordt voor de keuze gesteld om iemand te vermoorden of zelf dood te gaan. Commissaris Winter komt erachter dat al deze gebeurtenissen hun oorsprong hebben in een ander misdrijf, dat plaatsvond tijdens een lange, hete zomer dertig jaar geleden. Een misdrijf dat nooit is opgehelderd.

Recensie : In tegenstelling tot de eerdere boeken van Åke Edwardson die ik las, vond ik deze niet om door te komen.
Het verhaal kwam niet op gang. De schrijfstijl leek meer op een “bad trip” dan een verhaal.
Flarden, losse zinnen. De lezer moet zelf maar uitzoeken bij welk karakter ze horen. Soms wordt dat pas na een pagina of wat duidelijk.
Deze hele onrustige schrijfstijl zal sommige lezers misschien boeien. Ik had er grote moeite mee.

10. De laatste winter (2008)
Het belooft een prachtige winter te worden in Göteborg, maar niet voor de inwoners van de wijk Vasastan. Op een vroege decemberochtend treft het politieteam onder leiding van Erik Winter in een chic appartement een gewurgde vrouw en een man in ernstige shock aan. De man zweert dat hij bij het ontwaken zijn partner levenloos naast zich in het tweepersoonsbed aantrof. Wanneer er enkele dagen later een volstrekt identieke moord plaatsvindt begint agente Gerda Hoffner, die Winter assisteert bij het onderzoek, te denken dat de moordenaar misschien een boodschap heeft willen achterlaten. Ze deelt haar vermoedens met haar chef, waarop de zaak een wending neemt die Gerda dichter bij de waarheid brengt, maar die tegelijkertijd onverwacht het einde aankondigt van de politiecarrière van Erik Winter...

Recensie : De laatste winter is overduidelijk een thriller, maar hij wordt nooit echt bloedstollend spannend. Het is een degelijk verhaal met een goede opbouw en prettig taalgebruik. Edwardson schrijft veel in dialogen, waardoor het verhaal wel levendig wordt. De relaties tussen de personen zijn goed beschreven en maken wel indruk. Toch mist het de finesse en de verrassing van een meesterwerk. Dit wordt mede veroorzaakt doordat Gerda en Erik iets te vaak plotseling het heldere licht zien en er iets te vaak bovennatuurlijke krachten en ideeën bij hen binnen lijken te komen. De ontknoping is bijzonder, maar laat de lezer achter in grote twijfel.
De laatste winter is een prima verhaal, maar niet spannend en origineel genoeg om echt lang te blijven hangen.

11. Witte ruis (2012)
Erik Winter is met zijn gezin naar Spanje verhuisd. Hij heeft een hersenbloeding gehad en is daarvan na twee jaar redelijk hersteld, al heeft hij er een chronische vorm van tinnitus aan overgehouden en wordt hij gekweld door nachtmerries. Hierdoor drinkt hij meer dan goed voor hem is. Hij keert terug naar zijn vertrouwde team in Göteborg, waar hij te maken krijgt met een zeer akelige moordzaak op het eiland Amundön in het zuiden van de stad. Een vrouw en haar twee kleine kinderen zijn doodgestoken in hun huis. Wonder boven wonder is de baby nog in leven; het meisje heeft alleen uitdrogingsverschijnselen. De kranten in de brievenbus doen vermoeden dat ze het drie dagen heeft overleefd, maar dat is medisch gezien niet waarschijnlijk. Vreemd genoeg is de speen van het kindje verdwenen... Wie pleegde deze hartverscheurende moord? En waarom werd het leven van de baby gespaard?

Recensie : Erg traag verhaal. Ik heb het niet uitgelezen. Ben bij bladzijde
120 gestopt.  ik ben een liefhebber van scandinavische
schrijvers maar dit boek kon ik me niet doorheen worstelen

12. Marconi Park (2013)
Het wordt eindelijk lente in Göteborg en naarmate de dagen lengen, verbetert inspecteur Erik Winters humeur. Tot de brute realiteit van alledag daar verandering in brengt. Het lijk van een man wordt gevonden, een plastic zak over zijn hoofd getrokken. Op zijn lichaam ligt een stuk karton met daarop één enkele hoofdletter, aangebracht met een dikke viltstift. Daarop volgen meer moorden, en op alle lichamen wordt een letter aangetroffen. Terwijl Winter de woordpuzzel probeert op te lossen, zoekt zijn team koortsachtig naar een verband tussen de slachtoffers - maar dat lijkt er niet te zijn.

Recensie : Ik heb van deze schrijver eerder boeken gelezen uit de Erik Winter serie. Bij witte ruis was ik er al een beetje klaar mee, maar ik heb hem toch nog weer een kans gegeven. Ik vond het boek vanwege de schrijfstijl onsamenhangend. De verhaallijnen die door elkaar heenlopen maakt het leesplezier er ook niet beter op. Wordt omschreven als erg spannend, maar de spanning was ver te zoeken. Ik heb het boek wel uitgelezen, maar deze schrijver gaat wel bij mij van de plank.

13. De dertiende zaak (2024)
Een gruwelijk ongeluk. En een dertig jaar oude moord... Rechercheur Erik Winter is bij familie in Marbella geweest. In het vliegtuig naar huis merkt hij een opvallend rustig stel op. Op weg vanaf het vliegveld in Göteborg rijdt hij achter hen aan. Plots maakt de auto van het stel een bruuske slinger en rijdt met een verschrikkelijke klap tegen de rotswand. De vrouw in de auto heet Sara Brendner. Dertig jaar eerder was dezelfde Sara Brendner getuige van de gewelddadige moord op haar vader, een zaak die nooit werd opgelost. Erik Winter en zijn collega’s van de politie in Göteborg worden op de zaak gezet. Wat is het verhaal achter Sara Brendner?

Recensie : 

Jonathan Wide

Personage : Privédetective Jonathan Wide, een complexe persoonlijkheid met alcoholproblemen.

1
2
1. Allen die gestorven zijn (1995)
Het is midzomer in Göteborg en snikheet zoals de stad nog nooit heeft meegemaakt. Iedereen is rusteloos, mensen wachten ongeduldig op de schemering en de koelte van de korte nacht. Voor één man komt die nacht nooit: hij wordt dood gevonden op een parkbankje, zijn rug doorstoken met een mes. De vermoorde man blijkt een drugshandelaar te zijn geweest. Zijn overlijden ontketent een reeks van gebeurtenissen. Wanneer ook privédetective Jonathan Wide, een complexe persoonlijkheid met alcoholproblemen, in zijn eigen huis wordt aangevallen, wordt die vervolgens bij het onderzoek betrokken. Wide was namelijk zelf ooit politieman, maar werd gedwongen die carrière te onderbreken. Nu moet hij samenwerken met commissaris Sten Ard, een man die veel meer dan hij in harmonie met het leven is. De zaak blijkt wortels te hebben in de Tweede Wereldoorlog, en algauw worden Wide en Ard geconfronteerd met mensen en gebeurtenissen uit een duister verleden - van hun land, maar ook van henzelf.

Recensie : Ik heb ‘Allen die gestorven zijn’ aan de ene kant met heel veel plezier gelezen en aan de andere kant met moeite. De plot is goed opgebouwd, maar de manier waarop Edwardson het verhaal vertelt komt af en toe onsamenhangend over. Hij springt van de hak op de tak en vraagt veel van het inlevingsvermogen van zijn lezers. Prik je daar evenwel doorheen, dan beleef je veel leesplezier aan dit boek.
Ik heb genoten van de beschrijvingen over de on-Zweedse hitte, de vervlechting van literatuur en muziek in het verhaal en de typering van personages als commissaris Ard en de privé-detective Jonathan Wide.

2. Verloren ziel (1997)
In Göteborg worden kort na elkaar drie identieke moorden gepleegd. Politie-inspecteur Sten Ard krijgt hulp van zijn vroegere collega Jonathan Wide, die als privédetective is ingeschakeld bij de verdwijning van het eerste moordslachtoffer. Tegelijkertijd wordt de middenstand van Göteborg geteisterd door racistische aanslagen. Die worden onderzocht door de jonge, verbeten rechercheur Kajsa Lagergren. Wanneer haar speurwerk haar onbedoeld dicht bij de drievoudige moordenaar brengt, neemt de zaak een dramatische wending. Wide en Ard moeten al hun kennis en ervaring inzetten om te achterhalen wie de moordenaar is, waar hij zich bevindt, en wat hij met Kajsa heeft gedaan. Zullen ze op tijd zijn?

recensie : Verloren ziel van Åke Edwardson is een misdaadroman met als thema wraak. Het verhaal wordt nogal traag verteld, maar dat is vaker het geval bij Scandinavische thrillers. Als de omgeving mooi wordt weergegeven, is dat een meerwaarde voor een boek. Dan waan je je op die plek. En ook al ben je niet lijfelijk aanwezig, toch is er het gevoel van vakantie. Dit verhaal speelt zich af in Göteborg, maar er wordt niets specifieks verteld over die stad. Ook de personen worden niet goed omschreven, zodat je ze niet echt leert kennen. Het verhaal gaat puur over de zoektocht naar de dader(s). Pas op het laatst wordt het verhaal nog spannend, als Kajsa wordt vermist. Ook geschiedenis, maakt niet uit waarover, of het nu de geschiedenis van een persoon of stad is, zou voor een verhaal een pluspunt zijn. Helaas is dat ook niet het geval. Wat maatschappelijke issues betreft, wordt er alleen geschreven over racisme en neonazisme als bijverhaal.