Andrea Camilleri g

Andrea Camilleri (Sicilië, 1925-2019) was een Italiaanse toneelregisseur en schrijver. Camilleris schreef een indrukwekkend oeuvre bij elkaar en bleef tot op hoge leeftijd publiceren. Hij overleed in juli 2019 op 93-jarige leeftijd.  Zijn romans spelen zich vrijwel allemaal af op Sicilië. De vorm van water is zijn eerste misdaadroman met de laconieke commissaris Montalbano in de hoofdrol. Hij wisselt de populaire Montalbano-boeken af met onderwerpen die hem na aan het hart liggen: de maffia, Pirandello of de schilder Caravaggio. 

Salvo Montalbano

Personage : commissaris Salvo Montalbano, Liefhebber van goed eten en van vrouwelijk schoon, niet altijd trouw aan zijn vriendin Livia. Maar bovenal is het een door en door menselijke figuur, vaak eigenzinnig en niet de grote vriend van zijn superieuren. Maar wel gedreven in het zoeken naar de ware achtergrond en de motieven van de daders. 

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
1. De vorm van water (1994)
De kamers zagen er piekfijn uit, alles glom als een spiegel. Meester Cortino hing in een fauteuil, een klein bloedvlekje ter hoogte van zijn hart. De revolver, een stokoude Smith and Wesson, lag op de grond naast de fauteuil. Zijn vrouw lag op het bed, ook zij met een bloedvlek ter hoogte van haar hart; haar handen omklemden een rozenkrans. Ze had waarschijnlijk gebeden voordat ze haar man toestemming had gegeven haar te vermoorden. Water heeft geen vorm: het neemt de vorm aan van het vat waarin het gegoten wordt. De vorm van de dood van ingenieur Luparello, vooraanstaand politicus, is nogal vulgair: half ontkleed in zijn BMW op een werkplek van prostituees. 'Hartaanval tijdens orgasme', stelt de lijkschouwer vast. Vulgair, maar niet gewelddadig. Toch sluit commissaris Montalbano de zaak niet af - het klopt niet.

Recensie : Een prachtig en vooral barstensvol humor boekje van 200 bladzijden.
Een uiterst lichtvoetig werkje, droge humor met veel sarcastische opmerkingen en onderhuidse humor èn kritiek over het gelanterfanter in de Italiaanse maatschappij.

2. De hond van terracotta (1996)
Een hoge Siciliaanse maffiabaas, Tano de Griek, neemt het levensgevaarlijke besluit om zich over te geven aan commissaris Montalbano. Hij vertelt hem waar het geheime wapendepot van de plaatselijke maffia is. In een grot vindt Montalbano inderdaad de wapens, maar ook twee lijken en een mysterieuze hond van terracotta.

Recensie : Doorgaans hou ik van de rechtlijnigheid in Camilleri’s verhalen, de voortkabbelende zinnen en dialogen die je toelaten om even weg te dromen zonder de draad kwijt te spelen. Dat mis ik hier een beetje, misschien omdat de ontrafeling van het mysterie gepaard gaat met een zoektocht in het verleden. Daardoor komen er nogal wat personages naar voor die niet tot leven kunnen komen, en waarvan de naam wel eens uit het geheugen durft te verdwijnen. Dit is dus niet de beste Camilleri, maar wel het lezen waard.

3. De gestolen twaalfuurtjes (1996)
Vlak na elkaar worden twee doden gevonden, beiden vermoord. Een Tunesiër op een schip, en een degelijke, getrouwde man in een lift. Ogenschijnlijk hebben de moorden niets met elkaar te maken, maar als ook een hoertje spoorloos verdwijnt en haar kind wordt bedreigd, blijken het stukjes van dezelfde puzzel te zijn: voor Montalbano begint een spannende zoektocht.

Recensie : De gestolen twaalfuurtjes is misschien wel de beste roman uit de Montalbanoreeks. Camilleri ként zijn personages, hij weet waar hun zwakke kantjes zitten. Hij weet altijd perfect wat hij hen moet laten zeggen en hoe ze moeten reageren. En wat meer is, het is altijd om te lachen. Bovendien zit het verhaal deze keer goed ineen en dat is niet altijd het geval. Er zit dus echt niets anders op dan te genieten van de eigenwijze, wraakzuchtige, tegendraadse, onvolwassen, maar o zo grappige commissaris Montalbano.

4. De stem van de viool (1997)
Het verhaal begint ermee dat de klunzige chauffeur van Montalbano een geparkeerde Twingo aanrijdt. De commissaris laat een briefje achter, maar niemand belt. Dat kan ook moeilijk, want de jonge eigenares van de flesgroene Twingo ligt gewurgd op haar bed. Montalbano moet de kluwen van passie en geldzucht ontwarren terwijl hij zelf verstrikt raakt in de machinaties van zijn superieuren. En dan is er zijn vriendin, die moeilijk doet, en die andere vrouw, die zo aardig is.

Recensie : laconiek en doordacht, Werk zoals we dat van Camilleri gewend zijn: vlot, laconiek en doordacht, hoewel de plot toch wat uit de lucht gegrepen overkomt.

5. Zeven maandagen met Montalbano (1998)
In de nacht van zondag op maandag wordt een vis uit het aquarium van een restaurant gehaald en op het droge door zijn kop geschoten. Precies een week later wordt weer een dier, ditmaal een kip, doodgeschoten. En de week daarop, weer 's nachts, een hond. Een serial killer van beesten? Het lijkt bizar maar het fascineert Montalbano voldoende om het vakantieplan met Livia op een laag pitje te zetten. Bij de dode beesten zijn briefjes achtergelaten met een ondoorgrondelijke tekst: 'Ik blijf me samentrekken'. De briefjes blijven spoken in het hoofd van Montalbano. Hij begint te vermoeden dat de executie van beesten wel eens zou kunnen uitlopen op een dramatische slachting van mensen. Livia is woedend en Montalbano gaat aan de slag.

Recensie :  Het verhaal is een novelle van slechts 129 pagina’s, en biedt een fraaie miniatuur van de Italiaanse samenleving. De plotlijn is echter zeer gekunsteld. Een plot die achter de schrijftafel is bedacht, originele elementen heeft, maar niet uitblinkt door geloofwaardigheid. In dat opzicht is Camilleri wel eens beter op dreef geweest. 

6. Het uitstapje naar Tindari (2000)
Een bejaard echtpaar verdwijnt spoorloos op de terugweg van een uitstapje naar Tindari. Ze hadden een bescheiden pensioen; toch staat er een aanzienlijk bedrag op hun spaarrekening. Een dag later wordt hun buurman voor de deur van zijn huis neergeschoten. Hoewel hij officieel werkloos was, blijkt dat hij veel geld en veel vriendinnen had. Commissaris Montalbano gaat koppig op onderzoek en vindt ten slotte op zijn onnavolgbare wijze het gruwelijke verband tussen de moord en de verdwijning.

Recensie : Het plot is niet voorspelbaar en je kan lekker meedenken, maar stormachtige twists moet je ook weer niet zoeken. Kortom: herkenbaar, betrouwbaar, degelijk. Ietsje té misschien, maar voor op een lome vakantiedag prima lectuur.
Wat het boek ( en de serie met Montalbano in de hoofdrol) zeker leuk maakt, zijn de eigenaardige gewoonten van de commissaris-brompot.

7. De geur van de nacht (2001)
Geheel belangeloos, om het arme Sicilië te helpen, opent de aimabele Emanuele Gargano enkele filialen van zijn beleggingsmaatschappij Koning Midas op het eiland. Al spoedig verdringen de spaarders zich, want de rente van meer dan 20% wordt elk halfjaar stipt uitgekeerd. Helaas, na twee jaar wordt de rente ineens niet meer uitgekeerd en blijken zowel de spaarcenten als de eerzame heer Gargano, in zijn luxueuze Alfa Romeo, verdwenen te zijn. Er zijn twee kampen op het eiland: het ene meent dat Emanuele, omringd door halfnaakte vrouwen, op een zonnig eiland in Oceanië zit; het ander denkt dat hij zo onverstandig is geweest ook het spaargeld van een paar maffiosi te beleggen. Commissaris Montalbano doet geen fraudezaken, maar gaat desondanks op zoek naar Emanuele Gargano en zijn mooie auto.

Recensie : Dit is geen grote Literatuur, dit is ook geen grote Thriller, maar dit is zo amusant, zo snedig dat je het eens moet geprobeerd hebben.

8. De angst van Montalbano (2002)
Toen Aricò het portier wilde openmaken, sprongen Fazio en Gallo bovenop hem, en deden hem de handboeien om. Dat alles speelde zich af zonder enig geluid. Hij had een revolver op zak. Fazio pakte hem af. 'Je beseft toch wel dat je hiermee de lul bent, hè?' zei Montalbano. Geheel onverwachts glimlachte Aricò. 'Dat besef ik heel goed,' zei hij. In het pakje in zijn handen zat achthonderd miljoen lire in verschillende coupures. Een metselaar valt van een steiger en overleeft het niet. En hij is niet de eerste die neerstort. Het zijn er te veel. Een woekeraar zit rechtop in bed, dood, in zijn borst geschoten. Zijn nichtje gaat achter de inbreker aan. Een inbreker? Een vrouw glijdt uit en valt van een berg maar wordt uiteindelijk gered. Waarom kijkt ze haar echtgenoot niet meer aan? Montalbano heeft het niet gemakkelijk. Hij moet een zaak aan de carabinieri overdragen. Livia is boos omdat hij nooit van haar droomt. En het regent, het giet voortdurend. Maar hij laat zich niet uit het veld slaan en ontrafelt stug welke driften waartoe geleid hebben.

Recensie : Het verhaal zit van het begin tot het einde vol verrassingen en spanning. Het was zeer aangenaam om te lezen.

9. Het ronden van de boei (2003)
De commissaris stopte en zei met een zachte, rustige stem: 'Kom maar hier, kindje, ik doe je niets'. Geen antwoord. Maar hij spitste zijn oren. Boven het lawaai dat van de kade kwam, als een vloedgolf van geschreeuw, gehuil, geklaag, gevloek, getoeter, sirenes en ontsteltenis, ontwaarde hij duidelijk een zacht hijgen, de ademnood van het kind dat blijkbaar een paar meter bij hem vandaan verstopt zat. 'Vooruit, kom maar te voorschijn, ik doe je niets'. Hij hoorde geritsel. Het kwam uit een houten kist vlak voor hem. Het kind had zich daar zeker in opgerold. Hij zou een sprong kunnen nemen en hem grijpen, maar hij bleef liever onbeweeglijk staan. Toen zag hij langzaam een hand verschijnen, een arm en een hoofd. De rest van het lichaam bleef verborgen in de kist. Het kind stak zijn hand in de lucht, om zich over te geven, zijn ogen wijd opengesperd van angst, maar hij dwong zichzelf om niet te huilen, om geen zwakte te tonen. Uit wat voor uithoek van de hel was dat kind eigenlijk afkomstig - vroeg Montalbano zich plotseling verbijsterd af - als hij al op die leeftijd dat afschuwelijke gebaar had geleerd van je handen omhoog doen? In Het ronden van de boei raakt commissaris Montalbano betrokken bij de verdwijning van een kind. Mensenhandelaren zetten duizenden illegale immigranten uit Afrika in wrakke bootjes voor de kust van Sicilië af. Onder hen die de reis overleven, bevinden zich ook veel kinderen. Montalbano leert één van die jongetjes kennen en komt later tot een vreselijke ontdekking.

Recensie : Verwacht hier geen echte bloedstollende actie scènes, maar wel gedegen speurwerk. Het is vooral het verhaal van mensen en van een samenleving waarin mensen tot voorwerp van eigenbelang zijn geworden. Zijn karakters zijn mooi en vooral levensecht uitgewerkt.

10. Het geduld van de spin (2004)
De vrouw keek Montalbano strak aan, maar zei niets. Na een poosje hakte ze de knoop door en vroeg met een lachje dat de commissaris niet kon duiden: 'Wilt u eieren of...' Wat bedoelde ze met dat 'of'? Hij kon maar het beste uitproberen wat er dan gebeurde: 'Of ' zei Montalbano. De vrouw kwam in beweging, ze keek snel even de achterkamer in en deed toen de deur dicht. Daarna ging ze op de stretcher zitten en begon haar bloesje los te knopen. 'Moet je je nog wassen, alles ligt daar achter het gordijn,' zei ze tegen Montalbano. Nu begreep de commissaris wat dat 'of' betekende. Hij stak zijn arm op. 'Ho maar', zei hij. Het geduld van de spin is het verhaal van een ontvoering op Sicilië. Op weg naar huis verdwijnt Susanna, een voorbeeldige studente. Haar brommer wordt op een afgelegen weggetje teruggevonden. De ontvoerders eisen een enorme som losgeld... en toch zouden ze moeten weten dat haar ouders niet rijk zijn, althans niet meer. Een ontvoering om losgeld - of is er een heel ander web gesponnen? Montalbano volgt de draden.

Recensie : Zoals steeds het boek in 1 ruk uitgelezen. Dat bevalt me ook zo aan de boeken van hem. Ze zijn zeer vlot te lezen, maar toch zijn ze diep menselijk. Ook Montalbano wordt zeer menselijk beschreven. Alleen het personage Catarella is te stom om waar te kunnen zijn. Al halfweg het boek weet je wie de dader is maar dat kan de pret niet drukken. Kijk al weer uit naar het volgende deel. 

11. De eerste zaak van Montalbano (2004)
Montalbano is net tot commissaris gepromoveerd en wordt overgeplaatst van het bergdorpje Mascalippa naar Vigàta. Na een rijke lunch is hij getuige van een klein verkeersongeval. De veroorzaker, een jongeman, stapt uit zijn sportauto en slaat de bejaarde bestuurder van de andere auto neer. Daarna scheurt hij weer weg. Er is ook een jongedame bij betrokken. Het zal Montalbano's eerste zaak als commissaris worden.

Recensie : Natuurlijk is dit chronologisch niet het eerste boek van Camilleri over zijn commissaris, het is geschreven in 2004, maar het is een aardig idee om terug te gaan in de tijd. Inhoudelijk is dit boek niet beter of slechter dan de andere in de serie; gewoon goed dus.

12. Montalbano en het verdwenen kind (2004)
Tijdens een paasuitstapje met de hele familie verdwijnt de driejarige Laura plotseling spoorloos. Ze wordt een paar uur later teruggevonden. Het meisje kan niet uitleggen wat er gebeurd is. Commissaris Montalbano zoekt in allerlei richtingen. Heeft een voorbijganger het kind meegenomen? Een familieruzie? De vader van Laura heeft een ernstig conflict met zijn zwager. Er is ook een maffioso nieuwe stijl in de stad die zaken doet zonder lastpakken meteen uit de weg te ruimen. Dwars door het verhaal wandelt een mooie kinderpsychologe. Montalbano laat zich graag afleiden, maar uiteindelijk lost hij de zaak op. * Dit verhaal is ook onderdeel van het boek De eerste zaak van Montalbano.

Recensie :

13. De maan van papier (2005)
'Ik ben zo terug,' zei ze. 'Even wat water drinken.' Ze liep weg in de richting van de keuken. Montalbano wist niet waarom of hoe, maar plotseling stond hij op en rende naar de keuken. Ze was er niet. Hij keek over de balkonrailing naar beneden. Het pleintje voor de garages werd verlicht door een lantarentje. Maar zelfs bij dat zwakke licht zag hij een soort zwarte zak bewegingloos op de grond liggen. Angelo Pardo zit in een fauteuil op zijn dakterras, met zijn broek open. Dood, door zijn linkeroog geschoten. Angelo's zuster is ontroostbaar; zijn mooie vriendin, die in een dure auto rondrijdt, volstrekt niet. Beiden vertellen niet altijd de waarheid. Montalbano vraagt zich af: word ik oud? Waarom stond zijn broek open? En hoe komt een artsenbezoeker aan het geld om zijn vriendin kostbare cadeaus te geven?

Recensie : Leuk geschreven, aardig plot en amusant als vanouds.

14. Verstikkende zomerhitte (2006)
Augustus op Sicilië: de allerheetste maand. De vakantieplannen van zijn collega's noodzaken commissaris Montalbano in een verstikkende hitte en onder een onbarmhartige zon in Vigàta te blijven. Zijn vriendin Livia voegt zich bij hem. Om niet aldoor alleen te zitten terwijl de commissaris werkt, nodigt ze een vriendin met haar man en hun dochtertje uit. De commissaris huurt een huis voor hen aan zee, en zo begint er een lome vakantieperiode. Totdat het kleine meisje ineens verdwijnt en commissaris Montalbano in de tuin van het vakantiehuis een ondergrondse gang ontdekt waar hij een kist aantreft met daarin een kinderlijkje. Van een meisje dat zes jaar daarvoor spoorloos is verdwenen.

Recensie : Zware kost, maar Camilleri serveert het uiterst luchtig, waardoor zijn boeken niet te versmaden lekkere hapjes worden. Het is moeilijk om er genoeg van te krijgen.

15. De vleugels van de sfinx (2006)
Op een oude stortplaats wordt het lichaam gevonden van een naakte jonge vrouw, haar gezicht is onherkenbaar verminkt. Alleen een kleine tatoeage van een vlinder op haar linkerschouder kan misschien helpen het slachtoffer te identificeren. Om de zaak op te lossen moet commissaris Montalbano zich begeven in de wereld van immigranten en hun zogenaamde weldoeners, die gespecialiseerd blijken in de handel en uitbuiting van de slaven van de moderne tijd.

Recensie : We zien hier een Salvo Montalbano, die zoals steeds gedreven zijn eigen gang gaat, los van wat zijn oversten daarvan denken en niet aarzelt zijn medewerkers hierin te betrekken. Maar het is ook een Salvo Montalbano, die een kleine crisis doormaakt, voornamelijk in de relatie met zijn geliefde Livia. Dit alles in een mooie, vlot lezende schrijfstijl met sterke dialogen en doorspekt met de nodige humor.

16. Sporen in het zand (2007)
Alles draait om het gestolen kadaver van een paard. En om een halfnaakt lijk, met een kogel erin. Twee verhalen die in elkaar overlopen. Wat van de ene kant glashelder lijkt, is van de andere kant volkomen duister. En dan wordt er ook nog bij commissaris Montalbano thuis ingebroken. Door wie? In Sporen in het zand komt Montalbano in een ware nachtmerrie terecht die hem naar stallen en renbanen voert. Ook het ouder worden beleeft Montalbano als een nachtmerrie. Hij heeft eigenlijk een bril nodig, maar weigert daaraan toe te geven. Diep vanbinnen voelt hij zich nog zo sterk als een paard. En ook deze zaak zal hij, nog steeds zonder hulp van een bril, weer weten op te lossen.

Recensie : Geen spectaculaire vernieuwingen, maar heerlijk vakantielezen; er komt altijd een oplossing, soms nog een tikkeltje verrassend ook. Goed voor het humeur.

17. De bloedakker (2008)
Op een kleiveldje buiten het plaatsje Vigàta wordt na een hevige regenbui een plastic zak aangetroffen met daarin het lichaam van een man. Hij is om het leven gebracht met een nekschot, onherkenbaar verminkt en in precies dertig stukken gezaagd. Wie is hij en waarom is hij vermoord? Op het eerste gezicht lijkt het om een typische maffiamoord te gaan, maar commissaris Montalbano voelt dat er meer aan de hand is. De zaak vertoont opvallend veel overeenkomsten met het Bijbelverhaal van Judas. Die kreeg voor het verraden van Jezus dertig zilverlingen betaald, die na zijn zelfmoord werden gebruikt om land van een pottenbakker te kopen dat moest dienen als begraafplaats voor vreemdelingen.

Recensie : Qua plot is het verhaal best goed opgezet en geloofwaardig uitgewerkt, maar sommige van de onderzoek stappen van de commissaris kunnen enige kunstmatige geconstrueerde niet verbergen. Maar het blijft te allen tijde genietbaar. De bloedakker is een typisch boek om mee te nemen op vakantie: licht verteerbaar, vlot lezend en amusant.

18. De dans van de meeuw (2009)
'Wat gaat hij doen?' 'Een deken ophalen waar het lichaam op lag.' Ondertussen had Pasquano even naar het lijk gekeken. 'Hier kan ik niets doen. Breng hem naar het Instituut.' 'Waar is hij aan doodgegaan, dokter?' 'Hoe zit dat, Montalbano? Mankeert er wat aan uw ogen, nu u oud wordt? Ziet u niet dat er minstens een heel magazijn in zijn gezicht is leeggeschoten?' Commissaris Montalbano moet op het strand voor zijn huis de akelige doodstrijd van een meeuw aanzien: een slecht voorteken. Hij krijgt het vreemde beeld maar niet uit zijn hoofd. Een vakantie met Livia zou voor afleiding zorgen, maar die gaat niet door want Montalbano's rechterhand Fazio is verdwenen. Wat voor handel was die op het spoor? Is hij vermoord? Een wanhopige zoektocht voert de commissaris van de haven naar een desolaat gebied met diepe, droge putten en twee lijken.

Recensie : Zeer goed en zeker een aanrader.

19. Net van bescherming (2017)
De boekhouder praatte al etend, met zijn mond open waardoor je stukjes vermalen spaghetti aan zijn tong en aan zijn gehemelte geplakt kon zien zitten, en tussen de tanden van zijn wiebelige kunstgebit. Om zijn eetlust niet te laten bederven keek Montalbano strak naar de boekhouder z'n das. Het slaperige Vigàta veert op wanneer een Zweeds-Italiaanse filmploeg de jaren vijftig wil doen herleven. Blonde Zweden! Dat laat commissaris Montalbano koud, maar dan duikt er een film van een stuk muur op. Zes filmpjes, elk jaar één, van hetzelfde muurtje. Hij zou Livia opzoeken maar dit moet eerst uitgezocht worden, Livia moet even wachten. Dan vallen twee gemaskerde mannen klas IIIB van de school binnen, schreeuwend en schietend. Niemand gaat dood maar Livia moet nog even wachten.

Recensie : Voor lezers die houden van een goed geschreven verhaal, niet zitten te wachten op veel actie, maar wel kunnen genieten van innerlijke zelfbeschouwing is dit een onderhoudend boek.

20. Jacht op de schat (2018)
Het is rustig in Vigata; Montalbano zou Livia eindelijk eens kunnen opzoeken. Maar de rust wordt verstoord: een geschift bejaard koppel, broer en zus, beiden zeer vroom, begint op voorbijgangers te schieten. Montalbano moet aan de slag. En er gebeurt meer: een opblaasbare sekspop duikt op, een mooie jonge vrouw verdwijnt spoorloos en Montalbano ontvangt vreemde gedichten. Er blijft geen tijd over voor de inmiddels pissige Livia. Tot alles is opgelost.

Recensie : Het verhaal meandert ondertussen rustig voort, de boeken van Andrea Camilleri doen het niet voor niks zo goed als ultieme vakantieliteratuur. Het duurt even voordat er echt bloed gaat vloeien, maar dan gaan ook alle remmen los. Over het einde laten we hier niks kwijt, maar Jacht op de schat kent een beklemmende, spannende finale. 

21. De methode Catalanotti (2018)
Mimì Augello, Montalbano’s adjunct, heeft het moeilijk. De nacht bij zijn nieuwe geliefde wordt verstoord door de onverwachte thuiskomst van haar echtgenoot. Mimì verdwijnt haastig via het raam naar het appartement eronder maar ook daar is een probleem: op het bed ligt een lijk. Ondertussen ontmoet de niet meer zo jonge Montalbano een jonge vrouw en wordt overvallen door een vlaag van liefde, een kortstondige terugkeer naar zijn jeugd. Als in een toneelstuk van de eigenzinnige regisseur Carmelo Catalanotti.

Recensie :

afzonderlijk boeken

ABC van de maffia – Collura, commissaris ter zee – De loop der dingen – De poes en het vinkje – De Siciliaanse opera – Het jachtseizoen – Het medaillon – Luigi Pirandello – Noli me tangere – Rook! – Zwarte zon 

ABC van de maffia
ABC van de maffia (2007)
In april 2006 werd de Siciliaanse capo di tutti capi Bernardo Provenzano (Bennie de Tractor), naar wie de politie al drieënveertig jaar op zoek was, eindelijk gearresteerd. In zijn geheime schuilplaats werd tussen de incontinentieluiers een vrijwel stukgelezen bijbel met geheime codes gevonden en een groot archief met pizzini, kleine briefjes geschreven in codetaal. Andrea Camilleri kreeg inzage in dit archief en schreef daar Het ABC van de maffia over. Een meeslepend en ontluisterend maffiawoordenboek. In Het ABC van de maffia doet Camilleri de lezer het alfabet aan de hand waarin Provenzano meer dan veertig jaar lang zijn organisatie heeft toegesproken. Het begint met Affari (zaken) en eindigt met Voi non sapete, de zin die Provenzano uitsprak op het moment van zijn arrestatie: Jullie weten niet wat jullie doen. Een verwijzing naar de woorden van Jezus aan het kruis, waarmee hij mogelijk bedoelde dat door zijn arrestatie de hel weer zou losbreken, omdat niemand anders in staat was het fysieke geweld enigszins beperkt te houden. De beroemd geworden pizzini bieden Camilleri de kans om niet alleen een uitgebreide mentaliteitsstudie van zijn hoofdpersoon te maken, maar ook om uitvoerig de werking van de maffia te beschrijven en te ontrafelen. Het ABC van de maffia is een boek met een sterk verhalend karakter, wrang en eerlijk, vol fraai ingekleed geweld en scherp sarcasme, maar met een alarmerende ondertoon. Want duidelijk wordt hoe onder de oppervlakte van schijnbaar alledaagse woorden de banaliteit van het kwaad schuilgaat.

Recensie : Het ABC van de maffia is geen droge opsomming van woorden en feitjes, maar een boeiend verslag van een merkwaardig man, die even gemakkelijk met goed bedoelde wijsheden strooide als met bevelen tot liquidaties. Camilleri laat zien dat achter de codes en de rituelen van de maffia, waar je in eerste instantie om moet glimlachen, een slechtheid schuilgaat die je kippenvel bezorgt.

De loop der dingen
De loop der dingen (1998)
Op een snikhete septemberdag vindt een boer een lijk op zijn land. De benen van de dode zijn in plastic gewikkeld en de handen op de rug gebonden. Zijn schoenen staan keurig op zijn borst. 'Die wou er vandoor', zegt de boer. Diezelfde avond wordt er op een man geschoten. Lang blijft onduidelijk of er verband is tussen die twee voorvallen. Op Sicilië zijn de wegen kronkelig.

Recensie : De loop der dingen is dan ook zijn eerste boek, geschreven in 1968. Pas 25 jaar later zou hij alom bekend worden met zijn reeks rond commissaris Montalbano. En dat is volkomen terecht.

Collura, commissaris ter zee
Collura, commissaris ter zee (2002)
Cecè Collura is eigenlijk commissaris van politie maar na een kogel in zijn lever, opgelopen bij een bankoverval, moet hij weer op krachten komen. Waar beter dan op zee? Een bevriende reder stelt hem zolang aan als purser op een van zijn cruiseschepen. Een sinecure, maar op zee wordt Collura wel geconfronteerd met een reeks lastige passagiers en een serie kleine mysteries. Cecè is geen zeeman maar zijn speurzin heeft hem zelfs nu niet verlaten. De raadsels van de verklede zanger, van het spook in de cabine, van de gestolen juwelen, van het verdwenen lijk worden haast moeiteloos doorgrond.

Recensie : leuk en ongecompliceerd.

De poes en het vinkje
De poes en het vinkje (2015)
De poes en het vinkje en andere verhalen van Montalbano biedt acht van Camilleri's mooiste verhalen. Montalbano heeft het soms moeilijk. Dialogen met Catarella zijn gekmakend. Livia is kwaad en heeft de deur van de slaapkamer op slot gedaan. En hij moet stapels rapporten, brieven, ambtelijke mededelingen en andere idiote stukken ondertekenen. Anderen hebben het moeilijker. Een bejaarde prostituee wordt, geheel gekleed, gewurgd. Een man op een motorfiets berooft vrouwen op weg naar de mis van hun tas en schiet op ze. In een aardewerken kruik wordt een wanhopig briefje - 'Hellep! Hij vemoord mijn!' - gevonden. Montalbano gaat aan de slag.

Recensie

De Siciliaanse opera
De Siciliaanse opera (1995)
In het Siciliaanse stadje Vigàta moet de nieuwe schouwburg worden ingehuldigd. Tegen alle protesten in is de keuze van de prefect gevallen op een afschuwelijk slechte opera van een derderangs componist: Il birraio di Preston. De Vigatezers nemen wraak en zetten daarbij hun grote gevoel voor humor in. Ze maken iedereen die met de prefect heult belachelijk. En ze slagen erin de openingsavond te laten mislukken. Maar de nieuwe schouwburg in lichterlaaie zetten, dat is andere koek. Er zijn een heleboel verdachten, maar wie heeft er werkelijk zo ver durven gaan?

Recensie : De door hem verzonnen plot is aardig maar ook niet meer dan dat. De verbeelding van de schrijver doet je wel makkelijk meeleven met het dorp en zijn bewoners. Prettig leesvoer.

Het jachtseizoen
Het jachtseizoen (1993)
Op Nieuwjaarsdag 1880 arriveert de stoomboot uit Palermo 'punctueel op tijd' in het Siciliaanse kustplaatsje Vigàta. Van boord stapt Fofò La Matina, zoon van de jaren geleden vermoorde legendarische kruidendokter Santo La Matina. Na jaren is Fofò teruggekeerd naar Vigàta om er in de voetsporen van zijn vader een apotheek te beginnen. Korte tijd later wordt de oude vader van markies don Filippo Peluso dood in zee aangetroffen. Het blijft niet bij deze ene raadselachtige dode in de aristocratische familie Peluso.

Recensie : Het verschil met de reeks rond commissaris Montalbano, is dat Camilleri zich hier nog meer kan laten gaan in absurd aandoende en soms sprookjesachtige taferelen. Een geit aanvaarden als schoondochter: onzinnig, maar wel hilarisch, en nergens meer op zijn plaats dan in de wonderbare wereld van Andrea Camilleri.

Het medaillon
Het medaillon (2005)
Hij voelde dat zijn voorhoofd nat was van het zweet, hij veegde er met zijn hand langs en toen merkte hij dat het bloeddruppels waren. De stekels van het wilde struikgewas hadden zijn gezicht en zijn handen opengehaald. Hij trok zijn pistool. Daarop hief hij zijn arm, schoot in de lucht en schreeuwde: 'Geef je over! Ik ben brigadier...' Weer een vuursalvo, deze keer gevaarlijk dichtbij, brak zijn woorden af. Brigadier Antonio Brancato leidt de post van de Carabinieri in Belcolle, een afgelegen dorp in de heuvels van Sicilië. Een beminnelijke man, een rustig bestaan. Maar dan wordt de brigadier, op onderzoek buiten het dorp, door iemand onder schot genomen. En van wie is de foto van die glimlachende man met dat snorretje? Geen eenvoudige zaak, maar de brigadier lost het op. * Het medaillon is een speciale jubileum-uitgave van Serena Libri en bevat 80 pagina's.

Recensie

Luigi Pirandello
Luigi Pirandello (2016)
Laura Garaudo is een begaafde jonge vrouw, getrouwd met de beroemde schrijver Mattia Todini. Ze schrijft zelf ook en vult haar leven daarnaast met kunst, toneel en mannen. Ze is gezond maar wordt soms overvallen door een neerslachtige bui, een ghibli - dan trekt ze zich enkele dagen terug in de slaapkamer. Na de laatste ghibli gaat ze naar hun zomerhuis in Gonfalone. En dan verdwijnt ze spoorloos. Inspecteur Maurizi wordt ingeschakeld. Maar is er wel sprake van een misdrijf? Of heeft zij zelf, op zoek naar het wezenlijke van het bestaan, de weg naar een ander leven ingeslagen?

Recensie : Ach wat een verrassing, deze korte roman , een novelle lijkt het wel. Het is buitengewoon amusant, met veel ultrakorte stukjes kunstgeschiedenis.

Noli me tangere
Noli me tangere (2016)
Laura Garaudo is een begaafde jonge vrouw, getrouwd met de beroemde schrijver Mattia Todini. Ze schrijft zelf ook en vult haar leven daarnaast met kunst, toneel en mannen. Ze is gezond maar wordt soms overvallen door een neerslachtige bui, een ghibli - dan trekt ze zich enkele dagen terug in de slaapkamer. Na de laatste ghibli gaat ze naar hun zomerhuis in Gonfalone. En dan verdwijnt ze spoorloos. Inspecteur Maurizi wordt ingeschakeld. Maar is er wel sprake van een misdrijf? Of heeft zij zelf, op zoek naar het wezenlijke van het bestaan, de weg naar een ander leven ingeslagen?

Recensie : Het is buitengewoon amusant, met veel ultrakorte stukjes kunstgeschiedenis, een novelle lijkt het wel

Rook!
Rook! (1997)
Zwavelhandelaar Totò Barbabianca heeft een groot probleem. Hij moet snel aan een flinke hoeveelheid zwavel zien te komen die hij binnenkort contractueel moet leveren. Niemand onder de collega's wil hem uit de brand helpen. Sterker nog: iedereen hoopt dat hij ten onder zal gaan nu het stoomschip in aantocht is om de vracht zwavel op te halen. Totò Barbabianca is namelijk een gehaat man, een onbetrouwbare handelaar die met de kwaliteit van de zwavel knoeit. Leedvermaak valt hem ten deel. In de plaatselijke sociëteit wordt gegniffeld, geroddeld en getoost op de toekomstige schande van Barbabianca.

Recensie

Zwarte zon
Zwarte zon (2007)
Tijdens een verblijf op Sicilië heeft de Italiaanse schrijver Andrea Camilleri een mysterieuze ontmoeting. Van een onbekende man mag hij een unieke verzameling notities inzien, die zijn geschreven door Caravaggio. De beroemde en beruchte schilder, die leefde van 1571 tot 1610, blijkt tijdens zijn verblijf op Sicilië en Malta (1606-1609) een soort dagboek te hebben bijgehouden. In Zwarte zon, een historische roman waarin deze teruggevonden zeventiende-eeuwse aantekeningen zijn verwerkt, staan de kwellingen en catastrofes van Caravaggio tijdens de laatste jaren van zijn leven centraal; hij is in die periode voortdurend op de vlucht. Camilleri baseert zich in deze reconstructie op een aantal dramatische feiten en vult de lacunes - waar historici en kunsthistorici al eeuwen over speculeren - eigenhandig op. Als geen ander verstaat Camilleri de kunst in de huid van Caravaggio te kruipen en diens historische context te verbeelden. De literaire kracht van deze roman wordt onder meer bepaald door het feit dat de twaalf schilderijen in het boek, niet dienen ter illustratie van het verhaal, maar dat het verhaal illustreert hoe de schilderijen tot stand zijn gekomen.

Recensie